100

Soms word ik ’s nachts wakker als kind. Het kost me dan een paar minuten om weer volwassen te worden. Te beseffen dat ik getrouwd ben (vandaar die man in mijn bed) en al kinderen heb (een slaperige glimlach). Mijn hoofd tuimelt verder en telt.

Tot ik echt wakker ben.
En ouder dan gedroomd.

Afgelopen week was het bijna elke nacht raak. Van kind tot bijna 50 in luttele seconden. Ik lig er wakker van en denk vooruit. Nog 30 jaar en dan. Ik reken de leeftijd van de kinderen erbij. Ik wik en weeg de jaren die komen en houd ze tegen het licht van het afgeplakte brandalarm aan ons plafond. Gaat tijd sneller als je ouder bent? Minder eerste keren, hoor ik lief zeggen, als hij niet zou slapen. Hoofd buitelt opstandig en maakt een lijstje:

• Italiaans leren perché è la lingua più bella che ci sia
• Mijn boek in mijn favoriete boekwinkel
• (stief)oma worden (maar no pressure)

Verder kom ik niet. Ik tuur in de nacht en bedenk dat heel veel fijne dingen die ik nog wil niet per se eerste keren zijn. Gaat tijd sneller als je fijne dingen doet? Ik denk aan mijn eerste keren en maak moeiteloos sprongen door de tijd. Zet haar naar mijn hand.

Rewind
Forward

Als een cassettebandje uit de jaren 80. Ik weet beter.

Vandaag kijk ik 100UP. Van oude mensen die prachtig zijn. En meer dan 100. Ik ben slaperig van halve nachten. Maar vannacht komt het goed. Ik droom mezelf een halve eeuw verder. Met een badmuts van blauwe bloemen op mijn hoofd zwem ik voorzichtige baantjes in rimpelig water.

Als ik wakker word kost het me een paar minuten om weer mezelf te worden.
Ik wrijf de slaap in mijn ogen.
Jonger dan gedroomd.
En pas halverwege.