Je lange benen strekken zich uit op de bank. Je past in de lengte zoals je ooit paste op het bruine kussen van onze oude bank. Een pasgeboren slaapkop met poes als een waakzame sfinx naast je. Slapen is nu onderhandelbaar. Nooit een goed idee in de avond. Maar in de ochtend zijn we eerder wakker dan jij. Daar ergens tussenin plakken kabouters centimeters aan je lijf. Het gaat gelijk op met je haren. Lang en rossig. Je liet ze groeien toen je besloot drummer te worden en samen met vriend L. een band begon. Eindeloos kun je erover praten. Over je favoriete band (Guns ’n Roses), wie de beste drummer ooit is (maar dat daarover te twisten valt) en hoe dat later gaat (als je op tour bent met L).
Vijf kwartier in een uur, nog altijd. Je lieve stem nog hoog en licht. Aanstekelijk grinnikend speel je met woorden. Stel je vragen, zoek je antwoorden en vorm je meningen. Stellig soms. Maar ook met ruimte voor andere perspectieven die je laat bezinken met je licht verbaasde oooh. Het afgelopen jaar holde en maakt ruim baan voor volgende stappen. Na de zomer ben je een middelbare scholier. Met een rooster en op je rugtas de hardrock-labels die je pas in Toulouse kocht.
Had jij ook dromen?
Je vraagt het me als we vanavond de dag doornemen op het grote bed.
Ik knik en verklap je dat ik ze nog steeds heb.
Voor mezelf. Voor jou.
Hoe fijn dromen is.
En dat soms dromen uitkomen die je van tevoren niet had bedacht.
Zoals jij. Maar dat zeg ik niet want jij buitelt inmiddels alweer over het bed en vraagt of je zwarte Nirvana-shirt schoon is voor morgen. Mijn eigenzinnige en zachtaardige 12-jarige.
