Soms ben je bang, vertelde je me. Toen de pijn weer eens ondraaglijk was.
Bang om dood te gaan.
En bang om te blijven leven.
Je moest er een beetje van huilen.
En ik zat zonder woorden.
Een jaar geleden viel je. Zomaar.
Of eigenlijk van ouderdom.
Omdat je hoofd even afwezig was. Of je lijf.
Je wist het niet meer. Maar zat wel met de gebakken peren.
Het was het begin van een mallemolen.
En toen het eindelijk wat beter ging.
Viel je weer. Zomaar.
Nou ja iets met hoofd en lijf.
Je hoort of leest het wel vaker.
Van oude mensen die vallen.
Marcel Levi noemt het de epidemie van het vallen
De andere zinnen uit zijn column probeer ik te vergeten.
Van oude mensen die vallen.
En duivelse dilemma’s die met hun gemene grijnzen om de hoek komen kijken.
Van pijn. En verwarring.
Van tijd die kruipt.
En een lijf dat krimpt.
Van een afstand ben je al oud.
En heb je een mooi leven achter de rug.
Of wat ze dan zeggen.
Maar je bent geen getal op papier.
Of een stukje in de krant.
Je bent de oma van het papieren tafelkleed waarop de kinderen draken en huizen en krokodillen tekenden.
Tekeningen die je allemaal bewaarde.
Je bent de oma die elke maandag voor ons kookte en ontelbare gehaktballen braadde.
Tussendoor kopjes thee nippend uit het poppenservies.
Je bent de oma die knipels knipte uit de de krant en op onze keukentafel achterliet.
Van boeken en tentoonstellingen die we niet mochten missen.
Vandaag word je geopereerd. Alweer.
Ik ben bang. Maar ik kies voor vertrouwen.
