‘Het kan niet waar zijn.’ Lief zucht zijn zucht der zuchten mijn oor in terwijl ik mijn fiets uit het rek probeer te hannesen. We zijn allebei drie dagen vrij, maar twee streepjes steken er stokjes voor. De man aan de andere kant van mijn telefoon wil er nog niet aan. ‘Oude vloeistof?’, proest ik. Onderweg naar huis haal ik vier testen. Nieuwe vloeistof, maar dezelfde twee streepjes. Dus nu ligt hij al twee dagen op bed en slaap ik in de hoogslaper van middelste.
Ik maak schaaltjes met fruit, zoek zijn inhaler in laatjes en verschoon het bed als hij onder de douche staat. Heus. Maar zoals ik ooit al blogde is er geen zuster aan mij verloren gegaan. Zijn leesbril verdwijnt met het dekbed in de wasmachine en als ik vertel dat hij voorlopig niet kan lezen of een film kijken, hult mijn patiënt zich in een veelzeggend stilzwijgen. ‘Lekker slapen dan maar’, grinnik ik, op veilige afstand van denkbeeldige aerosolen en zijn wolk van chagrijn.
Omdat het herfstvakantie is en de vrije dagen om die reden, spring ik met mijn jongste op de fiets. Het Tikibad mag dan niet doorgaan (every cloud has a silver lining) er ligt genoeg ander geluk voor het oprapen. Bax en bagels. Bovendien schijnt de zon en kan onze jas in de zijtas. Op de pont naar de stad, luister ik naar zijn lieve, opgewonden stem. We verwonderen ons over de wolken en bedenken wat de vogels tegen elkaar zeggen. Eenmaal aan de overkant weet hij de weg, langs school en dan nog een stukje over de dijk. Verrek. Van middelbare scholier naar stadskind.
Twee uur lang vermaken we ons bij Bax, de liefste muziekwinkel van Amsterdam. Waar ze zaadjes van geloof planten in ieder kind dat ervan droomt muzikant te zijn. Dus drumt mijn jongste Guns ’n Roses-fan ongestoord de velletjes van een elektronisch drumstel en krijgt hij van een medewerker een basgitaar en een elektrische gitaar in zijn handen gedrukt. Om in de kleine studio te proberen, want wel zo fijn als je als drummer ook de gitaristen in je band begrijpt. Ik geniet van zijn rode wangen, klets met een vaste klant met sterke verhalen en kijk naar een oude man die de witte vleugel zo bespeelt dat de de haartjes op mijn armen dansen. Als we uiteindelijk weer naar buiten rollen, staat ons nog maar één ding te doen. Een heilige bagel eten bij de Bagels en Beans. Ontdekt tijdens de lockdown. Ooit.
We sturen een fotootje naar de zieke thuis en houden van hem op afstand. In gedachten zie ik hem zuchten en lachen, ondanks de streepjes. In heerlijke afwezigheid van de zuster heeft hij ook vast een betere dag.
