Bijna 13

‘Vieren we mijn verjaardag vóór onze vakantie?’ Mijn lieve regisseur, ik zie aan je gezicht dat je al aan het aftellen bent. En wanneer ik een datum prik, plak jij een zelfgemaakte kalender op je kast. Voor elke dag dichterbij een kruisje. Ik nodig vrienden en familie uit en nauwlettend houd je de feestelijke app-groep in de gaten. Wanneer je weet wie er wel en niet komen, vertrouw je me toe dat het nu waarschijnlijk handiger is om uit de ‘bijna 13-app-groep’ te stappen. Ik grinnik: ‘Hoezo?’ Je trekt je wenkbrauw een stukje omhoog en zwijgt. Achter mijn laptop zwoeg je op een lijstje dromen voor 2023. Dromen voor aan je voeten. Dromen voor in je oren. En een hele grote droom voor aan je pols. Als ik wil mag ik die wel delen. Dromen mogen wel een zetje.

Mijn zoon van bijna 13. Toen je zussen 13 werden, liet ik Paul van Vliet voor ze zingen. Hij zingt nu weer in mijn hoofd. Ik grinnik om de wapperende voeten en denk aan je lange benen en minstens zo lange haren. Een paar weken geleden bewees je waarom je ze liet groeien tijdens je drumoptreden. You let your hair down en het podium was heel even van jou. Een eigenzinnige hardrocker in de dop. Nog meer dromen van jou. Ik blaas ze de wind in de rug.

Maar wat wervelt de tijd. Van baby naar puber toen ik even knipperde. Een wirwar aan ledematen dat hangt op de bank en eenmaal in beweging een slakkenspoor achterlaat van sokken, lege glazen, bekruimelde bordjes en willekeurige voorwerpen als een diabolo, een kubus of een zaklamp met verstopt zakmes en opener. Als het maar beweegt, knippert of in de lucht gegooid kan worden (uhu je snapt nu ook het drummen). Soms plak ik je het liefste achter het Duck-behang van je nooit opgeruimde kamer, maar veel vaker maak je me aan het lachen. Vandaag nog toen ik sorry zei voor de wolk die ik over jouw hoofd liet overdrijven. ‘Geeft niks mam, dit was denk ik de vakantieknok.’

Onder je lange lijf en schijnbare onverschilligheid schuilt een zachtmoedigheid die me vaak ontroert. Gedachten die je gelukkig nog af en toe met me deelt. Over je klas. Vrienden. Jezelf. De wereld. Niet bang om jezelf te zijn én te laten zien. Dus vierde je Pride met je zussen met een trots wapperende regenboogvlag om je tengere schouders. Omdat je voor anderen gaat staan. En een beetje meer voor die paar die je hart in zijn geslopen. Zij kunnen op je rekenen. Mijn trouwe kind. Je droomt van een rechtvaardiger wereld. Voor iedereen.

Jij maakt hem alvast een beetje mooier. En dat geeft me vertrouwen, mijn bijna dertienjarige. Ik hoop dat je kan slapen. Maar ik weet inmiddels beter. Je hoofd is te vol. Van feest en van de slagroomtaart die je vader gaat maken en van iedereen die komt. En tenslotte van dromen die je aan lijstjes toevertrouwde.

Ook ik lig nog even wakker en luister naar de kabouters die elke nacht centimeters aan je komen plakken. Ik hoor ze niet. Zullen ze even stilstaan en kijken naar je lieve slapende gezicht? Ik denk het te weten.

Van pretletter naar puber (maar nog steeds een pretletter, die overigens absoluut niet op de foto wil en al helemaal niet hier)