Passend bij het afgelopen jaar sta ik op de een na laatste dag van het jaar in de teststraat
Drie negatieve thuistesten op een rij maar ik wil zeker weten dat het een old skool griepje is waar ik al twee dagen mee in bed lig. Het stokje prikt en mijn ogen tranen. Ik wens de vrolijke GGD-dame een fijne jaarwisseling en voor mezelf een uitkomst waarmee ik op de boot naar Schier mag. Uitwaaien. Niet essentieel. Wel fijn.
Lief haalt alvast de ballen uit de boom
De lichtjes, de vredesduif voor het raam en de mistletoe boven de trap blijven nog even hangen. Er is weinig onder gekust dit jaar. Helaas. Dat zou tenminste een verklaring zijn voor mijn snotneus.
Net zoals vorig jaar annuleren we kerstavond
Alsof corona weet dat we het zonder N. nog lastig vinden. Maar 1e en 2e kerstdag gaan gewoon door, met de opa’s en oma’s verdeeld over de dagen. We spelen het spel van het jaar en turen gezamenlijk op een grote niet ingekleurde kleurplaat om moorden op te lossen. Middelste en jongste veranderen in Holmes en Watson en hun pret werkt aanstekelijk. Opa kukelt van zijn stoel als hij zijn christmas cracker wil laten knallen maar huilt alleen tranen van het lachen. Voor de andere opa zoeken we puzzelstukjes van zijn stamboom op internet. Zijn tranen zijn van ontroering. We zetten onze papieren kroontjes op en prijzen ons rijk met elkaar.
Ze noemen je een ground hog year
Een herhaling van zetten.
Niks veranderd.
Ik zie het niet. Of in ieder geval anders. Er kwam een vaccin dat ons tegen het virus beschermde. Zelfs meer dan één. Het virus zelf veranderde van vorm. En de wijze waarop we ermee omgingen ook. Ongeduldiger. Meer tegenover dan naast elkaar. We hingen ons welzijn op aan het verslaan van het virus. Maar zoals stadsdichter Gershwin Bonevacia opmerkte, dat bleek een Fata Morgana en glipte – als we dachten dichtbij te zijn – telkens weer door onze vingers.
Maar wat is welzijn?
Vakantie? Kunst? Winkelen? Onderwijs? Gezondheid? Zekerheid? Vliegen? Liefde?
En wie is daar verantwoordelijk voor?
De ander?
En wat is jouw rol?
Ik stel voor bij de volgende lockdown een radiostilte in te lassen
Even geen oplossingen, meningen, statistieken en aandacht voor uitwassen. Even geen ruis. Een pauze voor niet essentiële praatprogramma’s, tweets, reclame en bekende Nederlanders. Onze schermpjes laten bij het swipen van onze duim alle kleuren van de regenboog zien. En de feestelijke uitnodiging om een stapje terug te doen van ons vluchtige bestaan. Vragen stellen mag. Zachtjes. Ook als er geen antwoorden zijn, of meerdere.
Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten
Dat leerde ík het afgelopen jaar. Ik werd een wonderzoeker en verdiepte me in de kunst van een creatief leven met Elizabeth Gilbert, Lou Niestadt en Julia Cameron. Het bracht me veel plezier en uiteindelijk de moed om als zelfstandige te beginnen. In mei schreef ik Studio Lampje in bij de Kamer van Koophandel en een maand later ging het lampje branden met een eerste opdracht. En daar bleef het niet bij. Er leek iets in gang gezet of eigenlijk had ik iets in gang gezet door te volgen wat aan me trok.
Out of office chasing dreams
Ik bleef oefenen in het volgen van mijn pad
Of hart. Of ingevingen. Of eigenlijk plezier. Met veel twijfel en onzekerheid. Met gedoe. Ik onderzocht vastgeroeste aannames over mezelf en de wereld. Tartend. Hield me vast aan Einstein en de waanzin die zit in steeds hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten.
Kies opnieuw.
Kies opnieuw.
Kies opnieuw.
Ongeacht alles wat je hoofd de hele dag door (vul maar in) denkt te weten.
Verrassende uitkomsten staken hun hoofden om de hoek
Dat ik in staat ben mijn boekhouding te doen. En dat het best leuk is. Dat ik kan onderhandelen. Dat ik niet altijd krijg wat ik wil. Soms minder. Soms beter. Soms anders dan ik vooraf had verzonnen. Het gaf vertrouwen. Dat je niet altijd invloed hebt op de uitkomst maar wel hoe je ermee omgaat. En dat was nodig.
Want er bleef genoeg te worstelen dit jaar
Zorgen om mijn lief die zich tien slagen in de rondte werkte voor een project dat hem met de dag ongelukkiger en vermoeider maakte. Ruzies vanwege onze tegenstrijdige karakters en de verdeling van de taken thuis. De romantiek lag niet alleen in het zwembad maar had het koud en wenste een handdoek. Gelukkig zorgde lief daarvoor, stapels schoongewassen handdoeken. Tussen al het harde werken door. Viel het toch nog mee met de taakverdeling. En met de liefde.
Dus daar komt het toch weer op neer, de liefde?
Haha, wat dacht je dan. In een onzekere wereld hebben we tenminste die zekerheid. Be kind, want daar begint het mee. Voor de ander. Maar allereerst voor jezelf. Voor je angsten. Je donkere kanten. Voor je dromen. Je verlangens. Voor de stemmen in je hoofd. En de voorzichtige sprongetjes van je hart. Sta jezelf toe om dromen na te jagen. En schrik niet als ze zich omdraaien om jou achterna te zitten.
Wees een wonderzoeker en zoek de silver linings in de moeilijkheden die zeker en vast op je pad komen. Ook volgend jaar weer. Gelukkig valt er genoeg te lachen ook juist in onmogelijke situaties.
Zoetsappig?
Zeker weten.
Zo wens ik mijn leven, zoet en sappig.
En dat wens ik ook voor jou.
Een zoet en sappig 2022.
Eentje om in te bijten.
HAP
py new year!
