Met een haperende top 2000 op het boxje van de jongste begin ik aan de laatste dag van dit jaar. Lief is naar de bakker. De regen en wind spelen buiten hun plagerige spel. Niet erg want binnen is het warm en de eerste berichtjes in de Schier-app komen al binnen van wakkere vrienden. ‘Wij maken een pan soep en halen de oliebollen.’ Een foto van hond Sennie vertelt dat ook D. en E. zijn aangekomen op het kleinst bewoonde waddeneiland. Vriendin I. komt er net achter dat hun huisje geen vaatwasser heeft. Ze komt eraan voor koffie en een theedoek.
Een jaar zit ertussen dat we hier waren.
Zonder mondkapjes deze keer.
Wat voor jaar was je? Ik probeer mijn gedachten te ordenen. Hoofd heeft meer talent voor verzinnen dan voor onthouden. Gelukkig schrijf ik. 27 blogs. Niet veel, knaagt het ook nog op de laatste dag van het jaar. Van schrijven kwam het weinig. Te druk met leven. Ik startte een mooie nieuwe opdracht met Studio Lampje die mijn doordeweekse dagen vulde. Eerst vanachter mijn bureautje thuis en later steeds vaker weer op kantoor. Fijn en wennen tegelijk. Zo duwde ik de ragfijne maar plakkerige draden van de cocon – waar we de afgelopen jaren in leefden – opzij. Genoeg reden. Een sweet 16 meisje die meer van oneven houdt (nog even), een tinnen liefde en een vader van 80.
De oogst in ons slordige vierkante-meter-tuintje blijft verrassen én groeien. Zevenmijlslaarzen. Geluk dat soms een beetje pijn doet. Zo maakte opa H. zijn laatste maandagmiddag-tosti omdat kleine grote man de lagere school verruilde voor de middelbare. 2010 stuks, rekenden we uit. Met kaas en zeker driekwart met salami.
Ook middelste verruilde scholen. Haar oude droeg ze over aan haar broertje. Met een meer dan mooi diploma op zak, rolden we de vakantie in. Op het laatste moment gevonden, een gîte aan de voet van de Franse Pyreneeën. Een fijne plek, waar we boeken lazen in hangmatten tussen platanen, dansten in de regen op het dorpsplein, rust vonden en oudste de liefde. Tenminste toen die in Amsterdam weer voor haar neus stond.
M.
Ze veroverde niet alleen het hart van A.
Veel om dankbaar voor te zijn, fluistert hart. Ik weet het, zeg ik, met een gevoel van schuld omdat ik geluk soms zo makkelijk laat overschaduwen door gepieker en gedoe. Dan zit ik mezelf en anderen in de weg. Met strenge gedachten en onzekerheid die doet wankelen. Maar de werkelijkheid was mild en gul het afgelopen jaar.
Dat weet ik.
Echt.
Tegen de achtergrond van een rammelende wereld maken we elkaar aan het lachen in onze kleine wereld. Ik luister naar de vrolijke stemmen aan onze keukentafel. Ze spelen Risk. De top 2000 is aangekomen bij nummer 78 ‘Sympathy for the devil’. Zin om te dansen, maar ik kijk naar een filmpje waarop jongste een duin beklimt. Zijn haren wapperen, zijn armen in de lucht.
Vrijheid.
Om te zijn wie je bent, ook al is het soms zoeken.
Ook dat is vrijheid.
Het vallen.
En het opstaan.
In mijn hoofd stapelen de goede voornemens zich alweer op. Van alles wat ik wil in het nieuwe jaar. Een deel is aan mij, een groot deel ook niet. Maar wensen mag altijd, toch. Follow my joy, schreef ik vorig jaar op een briefje. Die laat ik nog even staan, als wegwijzer. Met een portie durf eronder.
En jij, wat wens jij voor het nieuwe jaar? Ik wens je meer mooie dan mindere dagen, nieuwe beginnetjes langs vertrouwde draadjes en momenten waarop je de tijd even vergeet. En liefde natuurlijk.
Be kind, ook in 2023, voor jezelf en voor anderen.
Het is magie van de beste soort.
