Dat ik je lief vind en het te weinig zeg. Denk ik. Maar dat het me dan ineens kan overvallen. Op van die gewone momenten. Als je uit bed springt omdat ik op het laatste moment bedenk hoe fijn het zou zijn een slinger naar mijn werk te krijgen. En dat je dan je oude joggingbroek aantrekt. En ik je bruine ogen ineens zo mooi vind. Wanneer je grapjes maakt. Om mijn blues te verdrijven of mijn halsstarrigheid. En je net zolang volhoudt tot ik lach. En ik dan denk dat je niks bent veranderd ten opzichte van de jongen met wie ik op de schrijfwaren werkte van de V&D. En dat ik me dan minstens zo jong weer voel. Ondanks de kraaienpootjes, die jij prachtig vindt.
Dat je eigenlijk voor de klas zou moeten staan. Als ik je huiswerk zie maken met kleine grote man en planningen met middelste. Dat je dat zoveel beter kan dan ik. Met eindeloos geduld en oeverloos veel ruimte. Een ruimte waar we met ons gezin makkelijk in kunnen verdwijnen. Zo oeverloos. Maar met vaste bodem en duizend armen.
Dat je regelmatig boos bent om de wereld en dat mij juist hoop geeft. Vanwege harten die kloppen. De jouwe. Dat je jezelf niet vooraan de rij plaatst en slaap inlevert voor kinderen die overal op de wereld moeten opgehaald. Dat je tegelijkertijd zo verdomd kunt genieten van hun zelfstandigheid en grinnikt om mijn lege nest syndroom. Dat je me optilt en ervoor zorgt dat ik met beide voeten weer op de grond kom. Dat je dan met me danst. Middenin de woonkamer. En ik Charles Aznavour hoor in je blik.
Dat ik het te weinig zeg. Denk ik.
