Het leven bestaat uit drempels. Meestal in je hoofd. Waar je in gedachten al over struikelt. Omdat je ze met diezelfde gedachten onhandig hoog hebt gemaakt. Ik zie ze weerspiegelen in je grijs-groene ogen. Mijn oneindig vertrouwen heeft nog zoveel te winnen van jouw twijfels. Je weet inmiddels zelf hoe het werkt. Dat je denken nou eenmaal voor het doen gaat. Ervoor, tijdens en soms zelfs erna. Als een luidruchtige sport-commentator die de verkeerde dingen zegt. Want het gaat niet om het winnen. Of de beste zijn. En fouten maken mag. Dat is best wel onvermijdelijk, vertrouw ik je toe. Op school. Met sport. In vriendschappen. Met al het nieuwe en eerste keren die je tegemoet gaat.
Ik denk aan mijn eigen denkbeeldige drempels, die er nog altijd zijn.
Minder en anders.
Ik denk aan de ontelbare drempels waar ik overheen ben gestapt.
Voorzichtig.
Dansend.
Uitdagend.
Struikelend.
En soms tegen beter weten in. Een Pippi Langkous, van theorie naar praktijk. Omdat ook ik oneindig vertrouwen kreeg, als kind. En ouders die zagen dat mijn hoofd regelmatig knopen in mijn buik legde. Toe maar, fluisterden ze. Je kunt het. Of niet en dat is ook niet zo erg.
Vandaag kwam je thuis en vertelde je hoe leuk het was. Hij was overwonnen en hoe zoet de prijs. Je verhalen maken mijn moederhart licht. En ik denk aan de mooiste liefdeszin van Nederland.
