Het is me eens gebeurd dat ik mijn bril zocht terwijl ik hem op had. Middelste wees grinnikend (en een beetje verbaasd) naar het puntje van mijn neus. Ik moet erbij vermelden dat ik net een kerstboom, twee dozen handgeblazen ballen, een losse piek en drie kinderen in de auto had gepropt. Bij chaos hoort mijn bril kwijt, moet hoofd hebben gedacht.
Wat heeft mijn bril met wonderen te maken?
Daar kom ik zo op. Deze week startte ik met A. en N. een vrolijke zoektocht naar de wetten van aantrekkingskracht, met Lou Niestadt en Pam Grout als houvast. De laatste schreef het aanstekelijke boek E-Squared met negen experimenten om te bewijzen dat jouw gedachten de werkelijkheid creëren. Volgens de wet van aantrekkingskracht kunnen we alles manifesteren wat we bedenken. Een gekke gedachte? Of geweldig!
Dat ik via een beeldverbinding Happy Birthday’ zing voor S. in Spanje, terwijl mijn wasmachine de chocoladevlek uit mijn trui wast en het stopcontact zorgt voor een pruttelende koffiemachine, vat wel samen waarom de gedachte minder gek is dan je denkt. En toch.
Eerst zien, dan geloven
Tsja. Hoe aantrekkelijk het ook is om een universum vol goede bedoelingen achter me te scharen, wil ik me tegelijkertijd verontschuldigen voor alleen al het idee. Maar alleen al het idee maakt me wel vrolijk, dus wat heb ik te verliezen.
Ik denk aan die bril op mijn neus. Hoe ik tegelijkertijd wel en niet kon zien. Ik denk aan Mark Rutte en Esther Ouwehand, hoe zij in dezelfde wereld een andere werkelijkheid zien. Wie heeft gelijk? Het scala aan mogelijkheden is interessanter dan het antwoord.
Wonderzoeken dus maar
Ik heb een paar dromen die ik najaag. Ik wil ze vangen als vlinders in mijn netje. Maar ik heb de gewoonte ze neer te schieten met ja-maars en nooit-niets. De dromen die ik heb zijn al vaak gemanifesteerd, door anderen. Een bewijs dat zij het wél kunnen of een bewijs dat het kan?
Onze eerste week waarin we het universum om een bewijs van haar krachtenveld vragen, is halverwege. N. appt: ‘Nog niks, weten jullie waar ik op moet letten?’ Hoewel het niet de bedoeling is, heb ik in mijn hoofd alvast bedacht hoe mijn bewijs eruit moet zien. A. laat weten dat ze er nog mee aan de slag gaat. Plezier hebben we. Maar bewijs? In NEON LIGHTS zoals ik heb gevraagd.
Dit sprokkelden we bij elkaar
Alle begin is moeilijk en hoe snel krijg je een nieuwe taal onder de knie? In ieder geval goed genoeg om de liefdesverklaring te begrijpen die N. kreeg van Omar Sy en zich afvraagt of dat haar sign was. ‘Zeker’, zwijmel ik, terwijl ik uitleg hoe mijn bewijs zich net niet manifesteerde in toevalligheden die van alles te maken hadden met wat ik in mijn hoofd had bedacht. Het universum heeft gevoel voor humor, grinnikt A. Zou je denken?*
Op naar experiment twee!
