Lief haalt de dagen door elkaar en ik dans disco in de woonkamer, bij gebrek aan een feestje. De mismuis knaagt aan mijn hart en ik oefen mezelf anders te kijken. De praktijk geeft les want kleine man valt van zijn fiets. Met zijn hoofd op de stenen. Oef! Een lieve buurtgenoot brengt hem thuis en ziet mijn hart in mijn schoenen zakken.
‘Het was een flinke smakkerd’, vertelt hij met spijt in zijn stem. Ik zie dikke tranen en een nog dikkere bult en denk waarom zwaaide ik je vanmorgen niet de hoek om, alsof ik daarmee het onheil had kunnen bezweren. De bult is paars en zal de komende dagen alle kleuren van de regenboog laten zien. Een toverbult, lachen we. Maar pas als de eerste schrik is gezakt.
‘Ik ben een pechvogel’, fluistert mijn gevallene beduusd.
‘Of een geluksvogel’, fluister ik terug.
‘Hoezo?’ Kleine man kijkt me met zijn ene oog nieuwsgierig aan.
‘Omdat alles het nog doet’, lach ik.
Don’t it always seem to go. That you don’t know what you’ve got. Till it’s gone.
Ik kus mijn wonderbaarlijke wonderman voorzichtig onder zijn wonderbaarlijke regenboog-oog en toverbult. ‘Het komt goed’, beloof ik. En dat komt het. Wonderbaarlijk vanzelfsprekend, denk ik een week later terwijl al het andere alweer aan me trekt: stemtwijfel, boodschappenlijstjes, een verstopte gootsteen en een sollicitatiegesprek.
Tussendoor oefen ik mezelf anders te kijken.
En ik tel ze.
Mijn wonderbaarlijke vanzelfsprekendheden.
Het boekje van Janne Schra is een geweldige reminder aan al het moois om ons heen, als we anders kijken.