Ik heb de gewoonte achter het nieuws aan te hobbelen. Elke ochtend valt het Parool op de mat en als ik genoeg tijd heb, blader ik door de koppen, lees de column van Theodor Holman en grinnik om Pukkels, waarvan ik de makers verdenk bij ons onder tafel te wonen. Op zaterdag maak ik er een moment van. Koffie met de dubbeldikke krant en vooral het PS Magazine met mooie zinnen van Roos en fratsen van Streetart Frankey.
Columns, ingezonden brieven van Amsterdammers, boeken waar een lampje op wordt geschenen en de droge overpeinzingen van Han Lips over de beeldbuis. Ik verkies ze boven het ‘echte’ nieuws dat de neiging heeft deprimerend te zijn. Klimaat, oorlog, de puinhopen van het kapitalisme en (extreem) rechtse bewegingen van extreem incapabele ‘leiders’. Dat lees ik voorzichtig en met mate, zoals een gezonde levensstijl voorschrijft.
En ik hobbel dus. Erachteraan. Wanneer nieuws even moet bezinken. Zoals de weigering om steun te betuigen aan de LHBTQ-gemeenschap. Bestuurders van de Amsterdamse moskeeën weigerden een verklaring te tekenen en op het voetbalveld weigerde in dezelfde week een aanvoerder de One Love-band te dragen, wegens geloofsovertuigingen.
In een hoek en onder druk, waren woorden die vielen. Stigmatiserend ook. Meningen buitelden over elkaar heen. Natuurlijk ging het om de vrijheid van mening en werd de weigering gewikt en gewogen en aan alle kanten belicht. Toen het stof eenmaal ging liggen bleef de uitkomst naakt achter: geen steun voor de LHBTQ-gemeenschap. Niet eens symbolisch.
Bang voor een handtekening en de kleuren van de regenboog. Bang voor liefde die uit opgelegde hokjes breekt. Bang voor liefde. Waar god voor karretjes wordt gespannen. Karretjes vol regels die onderdrukken. En over harten denderen.
Mijn hart.
De mens schiep zijn god.
En hobbelt.
Erachteraan.
1 Reactie
Chapeau!🥰🌈