Jarenlang stond je op mijn goede voornemens-lijstje, dat ik ieder jaar maak met vriendinnen D. en T. De laatste jaren niet meer zo uitgesproken als in het begin. Iets minder uitroeptekens en kapitalen. En steeds iets lager in het rijtje. Afgelopen januari bungelde je bijna onderaan maar toch: ‘mijn boek over stiefmoederen van de plank de wereld in’. Met een uitroepteken erachter dat je zou kunnen verwarren met een vraagteken.
Ik begon met schrijven in 2017, omdat uitgeverij Snor het wel zag zitten. Met mij en met dat boek. Ik nam plukjes verlof en schreef en schreef en schreef. Maar een andere kant op dan de uitgever wilde. Persoonlijker en anders dan hun andere Snor-boeken. Niet erg. De uitgever leerde me dat je nu eenmaal het boek schrijft dat je moet schrijven. Niet te passen in andermans mallen. Dus daar ging ik. Ik werd mijn eigen stok achter de deur.
De rest van het boek schreef ik in alle vrijheid. Geen blik over mijn schouder. Míjn eigen(wijze) verhaal. Het was af in 2018 of nouja zo af als een manuscript kan zijn. Strik erom en haartjes gewassen. Klaar voor de wereld. Ik mocht langskomen bij een uitgever die ik als vader van het schoolplein kende. Omdat de moeder die bij hem hoorde mijn blogs zo mooi vond. Ik leerde van hem wat een synopsis is en we hadden een leuk gesprek. Maar ik paste niet in zijn fonds.
‘Sorry boek’, fluisterde ik, ‘maar ik ben geloof ik niet zo goed in jou verkopen’. Ik maakte lijstjes van uitgeverijen waar je zou passen. Ik stuurde zo nu en dan een dappere mail. Ik dacht na over zelf uitgeven, maar deed het niet.
Sorry boek, sorry!
Het draadje leek kwijt en het leven draaide door. Onder een laagje sterrenstof zat je veilig opgeborgen in mijn koffer vol dromen. De sleutel in mijn zak. Als iemand naar je vroeg, wist ik niet goed wat ik moest antwoorden. Maar jij had vertrouwen. Dus kwam je gewoon weer op mijn lijstje voor dit jaar, ik proostte erop met D. en T. En we lachten: ‘Chasing dreams or chased by dreams?’ De dagen en weken en maanden leken te vliegen dit jaar. En ik was vooral druk met de allereerste zin op mijn papiertje met wensen: daar gaan waar ik me het meeste thuis voel. Het was hobbelig. Ik nam afscheid. En stond stil. Adem in voor het staartje van dit jaar?
Ik zit met P. op een terras in Rotterdam: ‘Ik wil graag je manuscript lezen’. Het zonnetje die dag is net zo verrassend als de vraag. Ik knipper met mijn ogen en het is een week later: ‘We gaan het doen mevrouw Roozendaal’. P. lacht zijn aanstekelijke lach en ik ben er even stil van. Pinch.
Echt?
Echt!
Vandaag teken ik mijn contract bij uitgeverij Pressburg en volgend voorjaar ligt mijn boek in de winkel: Tot over je oren. Een vrolijke kijk op stiefmoederen. We hebben al bergen werk verzet de afgelopen weken, van boekomslag tot achterflaptekst, illustratie, redactie en brochure. Ik mag samenwerken met heel veel leuke mensen. En de grijns is niet van mijn gezicht te slaan. Ik geniet van elke stap en ga de komende weken doen wat ik het allerliefste doen: schrijven, schrijven en schrijven.
P.S. NOG MEER NIEUWS: BLOGS EN LAMPJES IN JE MAILBOX!
Vanaf vandaag kun je mijn blogs (en lampjes) ook ontvangen in je mailbox. Wil je mijn Dagelijkse Dingen-mail ontvangen? Je kunt je HIER gratis abonneren. Of misschien wil je er eerst iets meer over lezen, dat kan HIER.