Tien jaar geleden schreef ik een blog met dezelfde titel. Daarin schreef ik over loslaten en weer opnieuw beginnen. Na een periode van rust voelde ik me als een rups die uit haar cocon kwam. Een beetje onwennig maar met ragfijne vleugels die ongeduldig aan me trokken. Voorzichtig waren die gegroeid. Ongemerkt. Tot ik ze nodig had, om weer balans te vinden. In mijn moederschap. In mijn werk. In mijn ambities en in mijn dromen. Door te fladderen leerde ik opnieuw vliegen.
Tien jaar later speelt hetzelfde zinnetje door mijn hoofd: Hallo wereld! Ik kom boven en kijk over mijn schouder. Mijmerend. Dankbaar. Dat ik na een bewogen jaar opnieuw kon loslaten. Vleugellam. Maar mijn voeten namen het over. Stap voor stap. Vooruit en weg van wat niet meer paste. Schuilen wilde ik.
Op adem
Dan zou het vanzelf.
Mijn wereld kromp maar kreeg meer kleur dan ooit. De dagen strekten zich voor me uit met oneindige mogelijkheden. Tijd voor mijn allerliefsten. Voor mezelf. Ik las boeken en luisterde podcasts en reisde over de wereld vanuit de lavendelblauwe stoel van mijn oma. Ik schreef en deed dutjes in de hangmat. Ik verdiepte me in de wetten van aantrekkingskracht en deed magische ontdekkingen.
Ik haalde en bracht.
Ik kookte en kuste.
Ik filosofeerde en droomde over anders.
En toen kwam de wereld tot stilstand. Ik had inmiddels ontdekt wat Jules Deelder zo mooi dichtte: ‘Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten.’ Net als ík een jaar eerder deed, maakte de wereld keuzes uit naam van onze gezondheid. We hielpen onze kinderen met school. Jakkerden niet langer van A naar B naar C en zagen het gras weer groeien. We beseften dat we misten wat we als te vanzelfsprekend hadden beschouwd. Achteloos.
We namen ons voor het anders te doen.
We hoopten op verandering.
De adem was lang.
Het lijkt alsof wereld en ik deze keer tegelijk uit onze cocon kruipen. Met onwennige vleugels máar vleugels. Volgende week ga ik beginnen met wat ik in mijn hoofd heb bedacht. Studio Lampje. Na het applaus nu echt een steentje bijdragen aan de zorg.
Kriebels in mijn buik.
Maar van die fijne.
Hallo wereld!
