Heimweebrief

Vanochtend zwaaide ik je uit. Je zat al in de bus en de kus ging per hand. Bestemming Geijsteren voor het jaarlijkse kamp van school. Hoewel het vorig jaar niet door kan gaan, hebben we hier al wat keren gestaan. Eerst voor je zussen. En nu voor jou. Groep achter en de allerlaatste keer, kan ik niet helpen om te denken. Je hebt het warm in je verkleedkleren en ziet pips om je poezenneus. Niet goed geslapen en te vroeg wakker omdat je in je droom al drie keer als heilige kat was geschminkt door je zus.

Heel veel zin en heus niet spannend, babbel je. Maar in de auto ben je stil.

Op het schoolplein wemelt het van de mummies, Cleopatra’s, een prachtige Anubis en een man in een duikpak. Hij is een van de ouders die meegaat en de kinderen gaat onderdompelen in het verhaal dat ze gaan beleven. Over een schat uit het oude Egypte. Een dapperheidsproef waarvoor je jouw tasje met geheime voorwerpen hard nodig zal hebben. En een huis waar de tijd al jaren stil staat. Letterlijk.

Lief zet je tas in je de bus en ik tuur door de donkere ruiten naar binnen. Ik zwaai naar een silhouet met poezenoren, dat op de achterbank ingeklemd zit tussen twee Farao’s. Je slaapmaatjes T. en L. Jij mag in het midden, vertelde je me. In je rugzak een heimweebrief die je waarschijnlijk niet gaat lezen, net zoals de meiden ook nooit deden. Maar toch, ik was er even voor gaan zitten.

Dan rijdt de bus weg om aan de andere kant van de weg nog een keer zijn gezicht te laten zien. Ik steek over en zwaai voor spek en bonen. Jij zit al met je gedachten bij de rivier, de nachtwandeling en het balspel op het dak van de schuur. Douchen hoeft lekker niet een hele week en naar de Gala-avond kan prima in je sportpakkie.

Ik grinnik en lief vraagt of ik mee naar huis ga. Met tegenzin. De laatste keer kamp. Had ik maar een heimweebrief die thuis op me wachtte.