“Het zou hier Brussel moeten heten“, zongen Paul de Munnik en Thomas Acda alweer een tijd geleden, “dan was ik eindelijk eens weg”. Mooi nummer en mooie tekst over een prachtige stad.
Vandaag denk ik aan Brussel en ben in de war. Aanslagen. Alweer. Doden. Alweer. Haat. Zoveel. Vragen. Geen antwoorden. Op mijn mobiel krijg ik berichtjes binnen van collega’s in Hoofddorp. Ook daar is de dag aan het doordraaien met een ontruiming van het treinstation en later ook het pand waar we werken. Iedereen is veilig lees ik en hier en daar een grap tegen de schrik. |
In Brussel klinken geen grappen. Daar heerst verwarring en verdriet om de doden en gewonden. Uit naam van een groepering die haat predikt en dood en verderf. Dát is hun geloof, niet een god.
Wat is het tegengif? Hoe kunnen we reageren? Burgemeester Aboutaleb van Rotterdam spoort aan niet te buigen voor angst en tweedracht in de samenleving: “Daar zullen wij nooit voor buigen. We zijn één in ons verdriet, we zijn één in onze afschuw.”