Hieper-de-blog-hoera

‘We zitten in quarantaine.’

Tot twee jaar geleden had ik nooit gedacht deze zin te gebruiken. Nu slinger ik hem bijna achteloos over whatsapp en mail. Dat een context niet nodig is, bewijzen de antwoorden:

‘Oh jee, is het raak bij J. in de klas? Veel sterkte’ en hier en daar een grapje.

Ondertussen regent het berichtjes in de groep 8-whatsapp waar kinderen als domino-steentjes positief testen. De ouders proberen wijs te worden uit de richtlijnen en houden de brief van de GGD tegen de laatste update van het RIVM. En dan nog. Misschien gaat heldere communicatie niet zo goed samen met een zwabberend beleid.

We zijn eruit. Huisgenoten van iemand die positief test moeten vijf dagen binnen blijven. Quarantaine it is. Gelukkig heeft Crisp net bezorgd. Maar de leuke week voor de boeg valt in het water. Ik zeg S. en J. af. PLONS. Tot hopelijk snel een andere keer. Ook het wedstrijd-parcours op de atletiekbaan komt te vervallen. Ik denk aan Cruijf en grijns. Dan bel ik mijn moeder om te vertellen dat ik niet op haar 77e verjaardag kan komen. Gelukkig vierden we het samen al een week eerder met een moeder van glas. Maar toch. Ik wil het niet missen. Murphy steekt zijn grijnzende hoofd om de hoek.

Dag 3.

Onze scharregat is meer kilo’s kwijt dan hij hebben kan. Maar hij begint alweer praatjes te krijgen en moppert dat het zo alleen is in zijn kamer. Ik lees een boekje voor vanuit de gang. En hij mag in bad, waar hij luidkeels meezingt met Mäneskin en Rage Aganinst The Machine. De aerosolen dansen door ons huis.

Lief en ik werken allebei in de woonkamer, een tijdelijke (en gemankeerde) kantoortuin. Jeej. Als ik vergader zit hij rechts in beeld (driftig te tikken) en als ik probeer te denken hoor ik hem praten. De hele dag door. Hij vertelt wel eens van zijn krankzinnige agenda maar deze week is het bewijs.

‘Neem ontslag’ mompel ik tussen de tigste vergadering in. ‘Geen tijd’, grinnikt hij.

Langzaam zoeken we elkaar weer wat meer op. Want het lijkt erop dat we niet. Middelste klaagt want ze mist school en quarantaine is saai. Hippe oudste loopt al dagen in dezelfde trui en slobberbroek. Ik geniet van even buiten als ik een kaart voor mijn moeder in de bus gooi. Lief vergeet welke dag het is.

Ik niet. Want vandaag is ze jarig. Mijn allerliefste mama. 77 jaar. Niet om te keren en onomkeerbaar sowieso.

Zo oud, vertrouwde je me vorige week toe in het theater.
En wiebelig.

Ik luister maar zie twee stralende ogen. En ik vind je lief en wijs en mooi. Een lichtje. Een wiebelig pootje geeft het licht extra effect. We spreken een raincheck af voor de taart en houden knuffels tegoed. Ook op afstand kan ik prima van je houden. Tot aan de maan en weer terug.

Hieper-de-blog-hoera! Nog twee dagen te gaan.