Mamaaa, I need a hug!
Knuffels on demand, mijn jongste grossiert erin. Voor de hugita’s – zoals hij ze bij voorkeur noemt – moet ik bij voorkeur alles uit mijn handen laten vallen en indien nodig een verdieping hoger of lager komen snellen. Daar staat hij dan, voeten op de bank, zijn lange armen al in knuffelstand en een scheve grijns op zijn gezicht.
Aandachtsmonster, plaag ik. Of ik mopper dat het uitstel-hugita’s zijn omdat hij eigenlijk aan zijn wiskundesommen moet of naar bed. Maar ondertussen laat ik alles uit mijn handen vallen om het moment niet te missen. Twaalf jaar, voor ik het weet rolt hij de puberteit in, verdwijnt zijn scheve grijns achter twee vettige gordijntjes en kan ik fluiten naar mijn hugita’s. Dan zijn ze een vrolijke herinnering die ik vast en zeker niet in zijn bijzijn hoef op te halen.
Dus klap ik mijn boek dicht, laat de aardappel half geschild in de pan vallen en lees dat berichtje straks wel. Ik knuffel, snuffel zijn vertrouwde geur, sluit mijn ogen en – KLIK! – bewaar het. In mijn hart. Als de dromenpotjes van de GVR, wiebelige planken vol waar ik net als de reus etiketten op plak. Mijn voorraadkast, voor later.
