In de weg

Ik ben er goed in, mezelf in de weg zitten. Ik zou het bijna op mijn cv zetten, mocht ik er op een dag achter komen dat het – behalve gedoe – ook iets oplevert. Het is natuurlijk best knap hoe de gedachten in je hoofd een luie zomerse zondag kunnen saboteren. Hoe hoofd in staat is lijf te blokkeren en hart te doen zuchten.

Eigenlijk niet zoveel aan de hand
Ja, het is warm en daar kan ik niet zo goed tegen. Maar de grote groene parasol in de tuin beschermt en lief knutselde aan de schuur een buitendouche. Met zes standen waarvan mist de fijnste is. De lange tuinslang legde hij gisteren nog liefdevol uit zicht. Het maakt vandaag geen verschil. Ook al wil en weet ik beter.

Hoofd wil mooie mozaïeken tegels onder de buitendouche
Verongelijkt. Hoofd maakt een tut-tut-geluid over het woekerende onkruid in ons vierkante meter moestuintje. De gele en witte vlinders en de geel gestreepte bijtjes die er dagelijks zoemen, zijn vergeten. Het onkruid wint vandaag. Van oudste die onverwacht voor een paar dagen aan is komen waaien. Van jongste die geduldig oefent op zijn gitaar. Van twee vrije dagen voor de boeg. En van de weldadige rust die over onze wijk is gevallen.

Gedachten tuimelen de diepte in
Waar ik twijfel aan alles maar vooral mezelf. Als moeder. Als partner. Als vriendin. Ook al wil en weet ik beter. Het gevoel plakt aan me als de hittegolf waar we in zitten.

Verloren.
Maar niet reddeloos.
Weet ik inmiddels.

Dat het overdrijft als de wolken die voor het eerst vandaag verschijnen
Een bries die geruststellend opsteekt. Dankzij woorden die ik inmiddels paraat heb. Als haakjes. Een boek om in te verdwijnen. Als troost Mijn pen. Om te hengelen.

En compassie.
Voor het onkruid.
Dat groeit naar het licht en gele en witte vlinders aantrekt.