Als kind las ik Kinderen van Moeder Aarde van Thea Beckman. Ik was overweldigd door het verhaal en de mogelijkheid van een wereld waarin vrouwen regeerden, zonder leger en zonder wapens. Het boek speelde zich af in de toekomst maar is anno 2021 nog steeds fictie. Of fantasy, als je kijkt waar vrouwen nu staan.
Lief Parool
Februari vorig jaar schreef ik een brief aan Het Parool over de campagne #jijstaatnietalleen die meisjes en vrouwen een hart onder de riem moest steken. 8 op de 10 jonge vrouwen wordt namelijk lastig gevallen op straat. Waarom de campagne niet geadresseerd werd aan jongens en mannen was mij een raadsel. In plaats van posters met een telefoonnummer voor een luisterend oor, stelde ik posters voor met een opsomming van het intimiderend gedrag waar mannen zich dagelijks schuldig aan maken. In scholen, openbare gebouwen, het openbaar vervoer en in elke plaskrul: #hetisnietnormaal en #gajeschamen.
Ongeschreven boodschap
De campagne kwam er niet, noch een breed gedragen maatschappelijke discussie. De intimidatie bleef. Op straat en online. Mijn oudste dochter die door een onbekende man bij haar arm wordt beetgepakt omdat ze ‘er zo lekker’ uitziet. Ze kon hem gelukkig afschudden en doorfietsen met de schrik én de ongeschreven boodschap altijd op haar hoede te moeten zijn. Zelfs op klaarlichte dag, in gezelschap van een vriendin.
Lale wil leven
Ik lees een interview met Lale Gül, schrijfster van de autobiografische roman ‘Ik ga leven’ en dat mensen haar vanwege dat boek willen wurgen. Ze geeft in haar boek een ontluisterend beeld hoe ze als meisje en jonge vrouw onderdrukt is door een streng islamitisch regime. Ik wil haar bewonderen om de onweerstaanbare grappige wijze en daverende zinnen waarmee ze zoveel gruwelijks onder woorden brengt. Nu moet ik haar dapper vinden. Op tv vertelt ze dat er geen tweede roman komt, ze stopt met schrijven. Dat wat ze het allerliefste doet en waar ze jaloersmakend goed in is. De oneindige stroom bedreigingen en beledigingen heeft haar de mond gesnoerd. Ze kan de last alleen niet dragen en ik snap het in een maatschappij die wegkijkt.
13.000
13.000 haattweets kreeg lijsttrekker Sigrid Kaag de afgelopen vijf maanden. Dat blijkt uit een onderzoek van De Groene Amsterdammer waarin Kaag de dubieuze nummer 1 is, gevolgd door Sylvana Simons die al sinds 2015 naar het leven wordt gestaan. Beide laten zich het zwijgen niet opleggen, gelukkig, maar welke ongeschreven boodschap geeft deze realiteit meisjes en vrouwen mee?
Omdenken
Wat is er nodig om als maatschappij niet meer weg te kijken? Welke oplossingen kunnen we samen bedenken? Omdenken. In campagnes. In lessen op scholen. Op de werkvloer. In het stemhokje. Anders denken, op straat en online. Een online paspoort voor internet? We kunnen vast iets verzinnen dat niet in strijd is met onze privacy maar wel geschikt is om in te zetten bij misbruik. Een nieuwe standaard voor het wereldwijde web waar rechten en plichten gelden en mensenrechten prevaleren boven economisch gewin.
Regenboog rolmodellen
Mark Rutte en Hugo de Jonge die een extra persconferentie inlassen om de haat tegen vrouwelijke politici af te keuren en de R van liefde afzetten tegen de R van haat. Net zo besmettelijk maar met andere consequenties. Het niet accepteren. Meisjes niet laten omfietsen maar de straat aan ze geven. Internationale Vrouwendag gebruiken om op radio en tv alle seksistische en racistische standpunten van politieke partijen en geloven op te sommen. Ruimte maken voor andere rolmodellen dan de standaarden waar we het al zolang mee moeten doen.
Meer kleur, meer vrouw, meer homo. Daar kan de wereld alleen maar mooier van worden en veiliger. Hoe ik dat weet? Een omgekeerd bewijs van hoe we er anno 2021 voor staan.
