En zo hobbelen we het nieuwe jaar in. Loslaten lijkt op de eerste dag al zijn wijze hoofd om de hoek te steken. Ik haal kleine man op bij beste vriend T. Na een heerlijke nieuwjaarsdag ligt hij met hoofdpijn op hun bank. Even bijslapen, denk ik. Maar het worden drie doorwaakte nachten. Koorts, overgeven en pijn. Griep. Of zou het corona zijn? De huisarts vind testen verstandig.
Dus we schuiven onze plannen – de kerstwandeling van het Parool – naar ooit en ik stuur vriendinnen D. en T. een berichtje dat we onze goede voornemens deze keer in de tuin moeten schrijven. De traditionele limoncello komt van pas en met rode neuzen en koude vingers schrijven we ze op. Loslaten staat achter de schutting te grinniken.
Het is maandag en werk en school beginnen. Ik schuif mijn voornemens opzij en voel aan het voorhoofd van kleine man. Hij is inmiddels zoveel afgevallen dat we rekensommen kunnen maken op het telraam van zijn ribben. Mijn kletskous zegt niets. Stilletjes ligt hij op de bank en knikt nee op mijn verzoek slokjes thee en stukjes banaan te nemen. Op oudjaarsdag had hij zijn goede voornemen in mijn oor gefluisterd: ‘ik ga dit jaar veel eten en proeven, mam’. Loslaten. Alle tijd knikt bemoedigend.
Vriendin D. appt onze voornemens. Met nog een heel jaar erbij. Vannacht weer eens geslapen. Kleine man ook. Hij begint de dag met een grapje. De GGD belt met goed nieuws. Ouderwets griep dus. Het jaar begint wat kleur te krijgen en de wangen van de zieke ook. Oma staat een uur na het telefoontje met haar zelfgemaakte kippensoep voor de deur. Opa perste er een glas verse sinaasappelsap bij.
Loslaten en liefde.
Een prima stel.
