Lief

We hebben ze inmiddels omgedraaid, de cijfers van ons trouwjaar.
Van 2012 naar 2021.
Achterstevoren. Ondersteboven.

Onze liefde stapt met zevenmijlslaarzen door de tijd.
Altijd al.
Je knijpt in mijn hand.
Ik kijk over mijn schouder.

The days are long but the years are short.

We deden het anders. Achterstevoren. Ondersteboven. De eerste keer al, maar wat wisten we toen. Dat we nooit uitgepraat raakten. Niet uitgelachen. Je voelde als thuis maar de wereld wachtte. De liefde verborgen onder de brokstukken die we maakten.

Don’t it always seem to go, that you don’t know what you’ve got till it’s gone.

Fast forward. Achttien jaar later. En daar ben je weer. Vader van twee dochters. De allerliefsten, mail je mij. Ik geloof je en grinnik om de mop van de eeuwige twijfelaar. Een halfjaar later wonen we samen en verwachten we onze kers op de taart. Achterstevoren. Ondersteboven.

I’m with you so I don’t have to worry.
Ja, ik wil. Maar pas twee jaar later.

Rewind. Als de mixed tapes die je vroeger voor me maakte. Het lint dun bij onze favoriete nummers. Of zijn het de jaren die gaan tellen. De lijntjes onder je bruine ogen. Het zijn er meer dan negen jaar geleden. Cracks.

But that’s where the light get in.

Zoveel ouder. De kinderen ook. Ze hebben onze zevenmijlslaarzen gestolen toen we even niet keken. Wij gingen toch nergens heen. Ik knijp in je hand. Een beetje verbaasd. Om ons samengesteld geluk. Achterstevoren. Ondersteboven.

Nog steeds, lief.
Nog steeds.