Vandaag ben je zestien. En lief. Op zijn zestiens dan. Anders lief dan toen ik je leerde kennen. Je was vijf en droeg je haar nog in staartjes. Het was niet moeilijk om van je te houden ook al wilde je in het begin niet naast me zitten bij het avondeten. En als we overstaken, greep je langs mijn uitgestoken hand naar die van papa. Maar als de winkeljuffrouw aan me refereerde als jouw moeder, sprak je haar niet tegen. Solidair met mij die vallend en opstaand een plek in jouw leven probeerde te veroveren? Je groeide groter en kreeg nog een zusje bij mama en een broertje bij ons. Grote zus werd nog grotere zus. Lief als altijd. Geen prinses, meer een zeerover van het type Jack Sparrow. Je blonde haren het liefst los en waarom een jurk als je ook broeken kunt dragen. Stuntend op je rolschaatsen, skateboard en later je BMX.
Met zevenmijlslaarzen door het leven. Dag Wespennest waar ik je nog verlegen zag zitten in de kleine maar voor jou grote hal. Hallo Middelbare. Best spannend. Net als vroeger wanneer je op de maandag na de vakantie pips je boterham at. Stilletjes, maar na drie keer vragen vertelde je zachtjes over pijn in je buik. Dan legden wij uit dat buik het een spannende dag vond en trokken we je op schoot om je gerust te stellen met kusjes die je wegveegde. Het kwam dezelfde dag nog goed. Net als op de Middelbare waar je langzaam je plek veroverde. Bij het toneel. Met nieuwe vrienden naast vertrouwde beste vrienden L. en P. Vriendinnen ook, van die stoere net als jij.
Zo stilletjes als je vroeger kon zijn, zo klets je nu de oren van mijn hoofd. Samen op zondagavond Boer zoekt Vrouw kijken of Heel Holland Bakt, meer genietend van het ritueel dan van de programma’s zelf. En hoewel je kussen nog steeds bleh vindt, kruip je dicht tegen me aan en sla je minstens één keer per dag je armen stevig om me heen. Waarna je meestal ook even laat zien dat je me makkelijk kunt optillen.
En ik, ik vind je lief. En slim. En mooi. En grappig. Je bent mijn cadeautje dat ik bij de liefde kreeg, mijn dochter inmiddels. Ik ben trots op hoe zelfstandig en verstandig je bent en zie de wereld aan je voeten terwijl ik stiekem hoop dat je nog wat in de buurt blijft. Toen je acht was, schreef je papa en mij een brief waarin je plechtig beloofde tot je 35e bij ons te blijven wonen. Je lacht er nu om en weet beter. Al zestien.
Lieve A, mushroom. Niet misschien maar onvermijdelijk en ontelbaar veel.
