Mama kijk

Het klepmondje van mijn jongste heeft de neiging van ’s ochtends vroeg tot in de avond open te staan. Als ik zijn ‘mama kijk’ zou turven stonden de muren van ons huis van boven naar beneden vol streepjes.

Als moeder koester ik zijn geklep en sta ik vaak versteld van zijn gedachten. Als thuisjuf wil ik er regelmatig een pleister op plakken: ‘Moppentrommel, kun je nu even een halfuur werken zonder iets te zeggen?’ Pietje praatgraag kijkt me verontwaardigd aan en zwijgt. Voor minstens vijf minuten en dan: ‘Mama kijk, de poes ligt wel heel lief met haar pootjes zo’.

Mijn gezicht herinnert hem aan mijn vraag. ‘Oh ja’, Kees kletskous zucht bij zoveel ongezelligheid. En na weer vijf minuten wil hij weten hoelang hij nog stil moet zijn. Ik lach en moet denken aan het prentenboek Lieve woordjes dat ik vroeger aan hem voorlas. Over de kleine hamster Lola die ontwaakt met zoveel lieve woordjes dat haar wangen er bol van staan. Maar niemand heeft tijd om te luisteren dus worden haar wangen gedurende de dag steeds boller.

Ik leg grote kleine man uit dat het schoolwerk sneller gaat als hij niet steeds tussendoor praat. En dat ík me dan ook beter kan concentreren op het schrijven. ‘Ooh’, knikt hij terwijl zijn gedachten buitelen.

Willem woordenschat doet echt zijn best. ‘Maar mama…’

‘Je moet echt even de achterkant van deze Duck lezen.
Wat zegt een Engelse kat als hij pijn heeft?
Denk je dat de poten van poes tegen sneeuw kunnen?
Wist je dat trottoir met dubbel t is en uit het Frans komt.
Waarom zeggen we niet gewoon stoep?
Mag ik misschien een boterbabbelaar, want die zijn heilig.
Oh, Ik denk dat ik een windje heb gelaten.

Mama, zijn de dertig minuten al om?’

Vandaag is hij weer naar school. Mijn Pietje praatgraag, Kees kletskous en Willem woordenschat.
Ik hoor mijn eigen gedachten weer.

Ze zuchten de blues.