Mascara en mondkapjes

“Mama, je hebt mascara op.” Ik kus kleine man gedag die achter zijn Donald Duck verscholen gaat. Ik knik. “Mooi?”, vraag ik. Hij trekt zijn schouders op: “Dat weet ik nog niet”. Ik heb meer op mijn gezicht gesmeerd dan hij de afgelopen weken gewend was. Vandaag maak ik mijn wimpers zwart en mijn wangen en lippen roze.

Ik heb een afspraak in de stad. Een cursus websites bouwen, dag twee. Dag een volgde ik vóór het leven on hold ging. En daarmee de cursus illustreren. De creatieve denktank met A. en N. Het bandproject van oudste. Lebbis in De Kleine Komedie. Badminton voor middelste. De met-moeite-geplande afspraak met de eetclub. Basketbal voor kleine man. Het eindexamenfeest voor oudste waar ze had kunnen vieren dat haar beste vriendin L. geslaagd is. De 80e verjaardag van mijn lieve oom B. De vakantie in Italië.

Het was niet anders. Soms even slikken. We improviseren. Wandelen op anderhalve meter afstand, elke woensdag met W. Proosten op de verjaardag van D. met de champagne die ze ’s ochtends op de stoep had gezet met een kaartje met een Zoom-code erop. Een kaartje op de bus. En a poem a day to keep the doctor away met nichtje R. Sommigen spreek ik vaker dan daarvoor. Anderen vallen stil. 

Tussen alle onzekerheid en afstand zijn ook silver linings: de rust, de tijd, de stilte. Stof tot nadenken. Hoop op verandering nu we zo duidelijk zagen wat echt belangrijk was. Is. Dat het anders kan in zoveel opzichten. Moet, als ik zie hoeveel mensen de straat op gingen de afgelopen dagen. 

Op de pont naar de stad gaan alle gezichten schuil achter mondkapjes. Alsof ik in een science fiction film ben beland. Ik lach maar niemand die het ziet. Ook mijn roze blos gaat schuil achter mijn mondkapje. Alleen ogen maken contact. Zonder woorden. Die blijven steken achter de stof.

De stad is stil. De wind trekt aan mijn paraplu en plaagt. Het maakt niet uit. Mascara en mondkapjes. Het is een begin.