Hink stap sprong… lange benen, grote stappen. Je sprong mijn leven in toen je twee jaar was, met je ogen dicht en armpjes wijd. Vandaag ben je dertien. Meisjes van dertien, mijn meisje van dertien. De tijd lijkt gevlogen maar wat hebben we veel herinneringen gemaakt. Hoe we elkaar leerden kennen en hoe het zoveel meer werd. Ik nam jou aan de hand en jij mij. Mijn eerste stappen als stiefmoeder. Moederen in theorie. Zo ongeduldig als ik soms was, zo geduldig was jij en oneindig lief. Als ik mijn ogen dichtdoe zit ik weer op de rand van je bed en zingen we samen een trappetje naar de maan. Ik stop je nog steeds onder, maar nu met een vraag van de dag waarop je antwoorden vaak ontroerend zijn. Jouw blik op de wereld is zachtaardig net als jij. En sinds je op de middelbare school zit, breng je wat vaker onder woorden hoe jij het ziet of zou willen zien. Dat is fijn want ik ben vaak zo nieuwsgierig naar de gedachten in je hoofd. Dromer met een hoofdletter D. Je droomde je door de lagere school, vaak achter de feiten aan, maar met plezier en de liefste vriendinnen. Ze waren vast net als ik betoverd door je blonde krullen en aanstekelijke lach. Wars van meidengedoe. Alleen fel als rechtvaardigheid in het gedrang komt. Dan laat je van je horen. En dan heb je eigenlijk altijd gelijk.
Hoewel je prinsessenjurken voorgoed in de verkleedkist zijn opgeborgen, ben je nog steeds meer meisje dan puber. Een meisje met lange benen voor wie elke net gekochte spijkerbroek alweer te kort is. Soms eindeloos in de weer om de krullen in je haar perfect te laten krullen en tegelijkertijd wars van ijdelheid. De liefste zus voor oudste en kleine man. Stuck in the middle, maar maak plaats. Want hoewel we je soms uren kwijt zijn, aan huiswerk, aan de Tina, aan dagdromen en aan de eindeloze berichtjes in je telefoon die je plichtsgetrouw wilt lezen en beantwoorden, maak je ons vaak aan het lachen met je onverwachte opmerkingen en speelse plagerijtjes. Je kon je broer op de lagere school tot wanhoop drijven door hem midden in de hal klem te zetten voor een dramatische Hollywood-kus, omdat hij zo van – iiieuw – zoenen hield. Daarna liep je stoïcijns maar met een onbetaalbare glimlach naar je klas. En ik vergeet nooit hoe je als zesjarige tijdens de vakantie in een volgepropte auto verzuchtte, nadat we voor de tweede keer broodjes uit de koelbox die onder jouw benen stond, wilden pakken: “Zo is het toch ook geen vakantie!”
Je dreef me soms tot wanhoop omdat tijd voor jou een abstract begrip bleef, maar inmiddels leer ik van jouw aangeboren mindfulness en verras je me door elke schooldag om half zeven op te staan en precies op tijd op je fiets te zitten. Je bent als een piñata, kleurrijk en vol zoete verrassingen. Later als je groot bent wil je graag op een crèche werken of misschien wel voor de klas, groep 1 of groep 2. De Amsterdamse Mavo geeft je zelfvertrouwen en al jouw harde werken wordt beloond. Dat later komt wel goed. Maar voorlopig ben je nog mijn kleine meisje met lange benen. Nog net zo lief als die eerste keer.
Meisje van dertien, mag ik je hand dan loop ik nog wat met je mee.
