Nou moe!

Nee, niet veel geblogd. Tot grote teleurstelling van… nouja eigenlijk alleen manlief. En mezelf. Maar de computer was verhuisd naar beneden. En ik moest kleine man kusjes geven. En wat hollen hier en daar. Maar eigenlijk zit het zo. Ik ben zo … Ik ga het woord niet zeggen, want dan word ik ook nog eens … van mezelf. En ik ben al zo … Als ik opsta. Als ik thuis kom. Als ik in de auto zit en mijn gaap de vooruitkijkspiegel in een wazige waas hult. Wanneer ik de kinderen in bed stop, zou ik het liefst naast ze gaan liggen. Met mijn gezicht in hun zachte haar en hun handjes in mijn hand. Maar dat doe ik niet. Als een echte volwassene plof ik op de bank met twee kopjes espresso (een extra voor de zekerheid) en bedenk synoniemen voor dat wat ik niet ga zeggen. In mijn hoofd blijft het leeg. Dan bedenk ik remedies. Zoals blote voeten in het warme zand en roseetjes drinken aan de rand van het zwembad,  rokjesdag, de geur van zonnebrand, slippers met een gele zonnebloem…  maar er is maar een ding dat helpt en ook daadwerkelijk tot mijn beschikking is. Het ziet er hetzelfde uit als het woord…