Een hoofd vol goede voornemens. Nu het lijf nog. Met een weekend vol leuke plannen in het vooruitzicht, bracht ik de vrijdag in bed door. Niet vrijwillig. Wel met snot en overal pijn. Griep, whatsappte ik – met een uitroepteken – naar de mensen die mij die dag nog ergens verwachtten. Om vervolgens weer snel in slaap te vallen. Een winterslaap in één dag gestopt en toen ik wakker werd, sneeuwde het en kroop een ijskoude lief naast me in bed. “Heb ik vandaag nou helemaal gemist?”, fluisterde ik. “Nee hoor, niks gemist, koud buiten”, was het korte antwoord van de koukleum.
Ik houd niet van ziek zijn. En ik ben er ook niet goed in. Hoofd denkt het namelijk altijd beter te weten dan lijf. Dat het dus niet uitkomt of dat lijf zich niet moet aanstellen. Maar zo af en toe trekt lijf een lange neus en steekt zijn voet uit waardoor we onderuit gaan. En dan zit er niets anders op dan er aan toe te geven. Onder een dekentje met lichte tegenzin. De goede voornemens en leuke plannen voor het weekend on hold.
