Het wiebelt en het schommelt. Niet zoveel aan te doen. Ik denk aan de gekleurde bollen in de lavalamp op het bureau van mijn jongste. Als dromerige kwallen zoeken ze hun plek binnen het glas. Voortdurend maar tergend traag in beweging. Net als de hormonen in mijn lichaam, lees ik. Een hormoonhuishouding van Jan Steen denk ik. Ze gooien de boel ondersteboven en binnenstebuiten.
Wonderlijk hoe ze werken. Wonderlijk hoe ze ontregelen. Dus schuif ik lief resoluut van me af als hij tegen me aan kruipt in bed. En het dekbed ook. Alles overboord, want warm! Dus lig ik klaarwakker te mokken ver voordat de wekker gaat. En droom ik overdag over verhuizen naar een land waar dutjes bij het dagelijks leven horen. Dus prikken tranen op onhandige momenten. En komt de wereld nog wat harder binnen dan normaal.
Soms dwarrelt een donkere sluier over me heen, die ik eerder niet kende. En waar ik geen raad mee weet. Ik kan alleen hopen dat het snel overtrekt. Mijn hart niet teveel ondersneeuwt.
Oestrogeen, progesteron, testosteron. They are leaving the building. Met een hoop kabaal. Onnodig denk ik. Maar na jaren trouwe dienst zijn ze misschien een beetje opstandig. Klaar met onzichtbaar zijn. Nu ze ontregelen besef ik de magie van alles wat ‘gewoon’ werkt. Hoofd. Benen. Handen.
En hormonen dus. De dromerige kwallen die een nieuw evenwicht aan het zoeken zijn.
Net als ik.
2 Reacties
Lieverd, één ding: het is gekomen maar gaat gelukkig ook weer weg. Soms duurt het korter, soms iets langer maar het gaat over🙃Ik spreek uit ervaring🥰😘
Lieve Miriam, ik sta in ieder geval niet alleen, maar samen met al die vrouwen! Dankjewel voor je geruststelling X