Je Hema-sokken piepen erbovenuit, groen-grijs met een lichtgevend oranje fiets erop.
‘Misschien heb je nu ook nieuwe sokken nodig’, opper ik.
‘Hoezo?’ Je blik blijft gefixeerd op je nieuwe schoenen: Nike Air Max 720. Spierwit met een zool van lucht.
‘Alsof je op hakken loopt’, lach ik.
Gekke mama, zie ik je denken, terwijl je in slow-motion door de huiskamer springt.
Een blije astronaut sponsored by Nike.
Ik bijt op mijn lip en zeg niks.
Dan ben je weg. Naar buiten, testen of je met deze luchtzolen ook harder kunt steppen. Mijn merkenmannetje. Dat zie ik verkeerd, vind je, ‘Nike maakt gewoon mooie dingen’. En als ik je dan plagerig vraag naar het esthetisch verschil tussen je grijze joggingbroek van de Hema en eenzelfde grijze van het godenmerk, zucht je.
Je hebt geboft met je moeder, vertrouwde je me laatst toe, maar niet op dit gebied.
Opvoeden is theorie uitgelachen door de praktijk. Je eindigt de helft van de tijd ergens in het wiebelige midden. En terwijl je je principes opvouwt tussen de stapel merkloze (en ongedragen) kleding in de kast, draagt je kind de concessies, bij voorkeur elke dag.
Opvoeden is zaadjes planten en Hema-sokken die boven Nike Air Max uitpiepen.
