We maken ruzie. Een woordenwisseling die begint als een los draadje aan je favoriete shirt. Je trekt en pulkt eraan, tegen beter weten in. Het rafelen gebeurt bijna gedachteloos, zigzaggend langs de zoom die de stof bij elkaar houdt. Hoe ver kun je gaan? Onze woorden vertellen niets nieuws. Een herhaling van zetten in dezelfde cirkels. Verongelijkt zoeken we ons gelijk. Handen als kommen op onze oren.
Met lampjes schijnen we op elkaars donkerste kanten die een schaduw werpen op alles wat ons lief is. Verleden, heden en toekomst raken in de knoop.
Jouw standvastigheid versteend.
Mijn stormachtigheid gevaarlijk.
De stilte valt achter opgetrokken muren. Woorden hangen plagerig in de lucht. Eenmaal uitgesproken niet meer weg te denken. Weet je nog hoe we vroeger pas gingen slapen als alles was uitgepraat? Nu zijn we moe. Of hebben we meer vertrouwen? We wiebelen op het koord tussen vanzelfsprekend en sprankelend.
Soms vallen ze samen.
Soms vallen wij.
Of zien we iets over het hoofd? Zijn de voorwaarden in onze zakken garanties voor later? Omdenken. Of liever, niet zoveel denken maar voelen. Kijken. Hoe je weerbarstige baard op dat ene plekje nooit wil groeien. De schaduwen op je gezicht. Spijt. Het liefst zou ik mijn vingers verstrengelen in die van jou. Maar nog even niet. Liefde met een los draadje eraan. Collateral damage.
Mijn vingers glijden langs de rand.
Ik voel
Dubbele zoom
2 Reacties
Ik kwam you blog ergens tegen op een mooie dag. Geen idee waar ik naar opzoek was…achteraf gezien naar DIT…jou blog. Heerlijke humor, serieuzere zaken van het leven verpakt met jou woorden. Ik heb ze bijna allemaal gelezen!!! Heerlijk alleen één puntje van kritiek…zo jammer dat je er nu nog maar zo weinig schrijft.😉
Hee Erica, nou wat leuk dat je op mijn blog terecht bent gekomen en wat lief dat je een reactie achterlaat (en zo’n fijne :-)) Ik ben het helemaal met je eens, ik vind het ook jammer dat ik zo weinig blog. Ik mis het ook. Ik hoop de draad weer op te pakken en weer wat vaker te schrijven. Er zitten meer dan genoeg blogs in mijn hoofd 🙂 Lieve groet, Jasperina