Lief en kleine grote man zwemmen naar de overkant van het blauwgroene meer. Als ik mijn bril opzet zie ik twee stipjes, een groot stipje en een klein spetterend stipje. Meer meer dan mensen. Een kindje met gele zwembandjes om en een vrouw zonder bovenstukje op een SUP-board. Ik denk aan borsten die nooit helemaal bruin willen worden en hoe anders dan de uítstekende buiken van oude mannen.
Boven mijn hoofd speelt de boom een spelletje met de zon. Zijn bladeren fluisteren. Ik verwonder me over zijn stam die lijkt op een camouflage-broek. Platanen. We zien ze overal langs de slingerende wegen. Napoleon liet ze planten om zijn soldaten tegen de zon te beschermen, vertelt D. de eigenaar van de domaine waar we verblijven. Daar tel ik er vier met vijf hangmatten erin. Ze beschermen nog altijd. Rustig ruisend, zonder oordeel. Soldaat of vakantieganger.
Leken we maar wat meer op bomen.
De stipjes zwemmen hun weg terug. Ik ben vergeten welke dag het is. De tijd in zomerstand, met lange avonden en zorgeloze ochtenden. Daartussen passen marktjes met paarse pruimen en potten honing die naar de lente smaken. Ik proef het van een klein houten lepeltje en neem een potje mee. Tegen de herfst. Maar eerst nog dansen we op het plein van het dorp. Waar meer kunstenaars dan bakkers wonen. Ze draaien rondjes op blote bruine voeten met kinderen op hun arm. Oudste en middelste steken er blond en stralend bovenuit. Jongste oefent met puberen en trekt zijn ik-hoor-niet-bij-jou-blik.
Mama’s die dansen.
Lief en kleine grote man stappen uit het meer. Nog lang niet moe komt hij naast me op de handdoek vertellen van hoe ver en hoe goed het zwemmen ging. Op zijn buik. Op zijn rug. En zag ik hem gaan? Het puberen is heel even vergeten. Ik mag hem zelfs een terloopse kus op zijn lange haren geven. In ruil voor mijn favoriete vakantiemoment. Ik kan niet kiezen. Maar als ik weer alleen op mijn handdoek lig, denk ik aan het Portugese woord saudade. Onvertaalbaar. Een optelsom van liefde en heimwee. Van kinderen die groot worden en een vakantie die nu al een zoete herinnering is voor later.
Paarse pruimen en potten honing die naar de lente smaken.
Tegen de herfst.
