Lief hangt de slingers op want middelste is vijftien. Haar lange benen en het tijdstip waarop we haar wakker maken voor het ontbijt op bed – half elf – verraden haar leeftijd. Ze wrijft de slaap uit haar ogen en is verlegen met alle aandacht: zingen, cadeaus, croissants uit de oven en kaarsjes die moeten worden uitgeblazen. Oh en vergeet niet te wensen.
Mijn lieve jarige job. Mijn makkelijke en ondoorgrondelijke middelste. Ik vis naar haar gedachten. Maar onpeilbaar als ze is, vaak achter het net. Mijn woorden jagen ze weg. ‘Jij wil altijd praten’, moppert ze. Ik probeer het anders te doen. Te zien wat ze wel en niet wat ze niet. En dat is zoveel. Zelf doen is haar motto. Nog altijd. Wilde ze als vijfjarige selluf veters strikken, nu maakt ze zelf de pompoenravioli voor haar verjaardagsdiner. Tussendoor appt ze met vriendinnen, zingt ze mee met de familie Spotify-playlist en doet een gek dansje in haar Snurk-pak.
Altijd vrolijk en schijnbaar zonder zorgen. Ik wens het als ze de kaars uitblaast. Tijd rolt zich voor haar voeten uit als de Yellow Brick Road in The Wizard of Oz. Geen haast want stap voor stap kom je er ook, leer ik van haar. Ze lacht, rekt zich uit en aait de poes.
Mijn wondermeisje toen en nu.
