Soms is het lastig om stiefmoeder te zijn. Net zoals het soms lastig is om moeder te zijn. Het lastige aan stiefmoeder zijn, is dat je deel uitmaakt van een gezin dat gebaseerd is op een ander gezin. Het origineel zeg maar. Met de vader en de moeder. Heel vanzelfsprekend. Tot het gezin wordt opgebroken. In mijn geval was dat al gebeurd voordat ik in beeld kwam. Gelukkig. Mijn stiefmoederschap was geen oorzaak maar een gevolg. De meiden waren twee en vijf.
De jongste weet het niet meer dat papa en mama in één huis woonden, de oudste weet het nog wel. Ze heeft een vast setje dierbare herinneringen die daarbij horen. Zoals de verre vakantie in Spanje en de plek waar de tafel stond. Inmiddels zijn we met het nieuwe gezin ook heel wat herinneringen verder. En willen de meiden niemand meer missen van die er later ‘bij zijn gekomen’. Jongste zegt het weleens: “Als papa en mama niet waren gescheiden had ik jou niet gehad”. En ook de oudste wil haar broertje, zusje en halfzusje niet meer missen. “Maar het lastige is” , vertelde ze laatst in de auto, “dat als ik bij mama ben ik papa mis en als ik bij mama ben ik papa mis”. Mijn hart breekt, gelukkig is het donker in de auto. Nadat het even stil is, zegt ze: “En ik haal soms de regels door elkaar, die bij jullie weer anders zijn dan bij mama. Verwarrend”. Dan lachen we als ze een gek voorbeeld noemt. “Daar worden jullie hartstikke flexibel van en daar heb je later heel veel aan”, beloof ik. En het gesprek gaat verder over wat flexibel eigenlijk is.
Gemis, dat is de achilleshiel van een samengesteld gezin. Of tenminste van ons samengestelde gezin. Er valt goed mee te leven hoor. Er gaan weken, soms maanden voorbij zonder dat we ons ervan bewust zijn. Maar af en toe komt het bovendrijven. En soms maakt me dat onzeker als stiefmoeder. Dan staat stief voor lief maar niet het origineel. Stom natuurlijk. Want waarom zou je vergelijken? Waarom zou ik het op mezelf betrekken? Ik zeg ook niet dat het logisch is. Wel lastig. Soms.
