Soms is het leven ingewikkeld. Of beter. Soms maak ik het leven ingewikkeld. Dan pieker ik over zaken waar lief – als ik ze durf te delen – met zijn hoofd niet bij kan. In zijn hoofd rijdt het verkeer keurig dezelfde richting uit en als de stoplichten uitvallen, trekt mijn lief zijn oranje vestje aan en leidt alles in goede banen. In mijn hoofd rijdt het verkeer op een soort achtbaan, verdwaalt niet zelden en als de stoplichten uitvallen ben ik mijn oranje vestje kwijt of net even koffie aan het drinken.
Het is niet anders. Bijna 45 en dagboeken vol geschreven, ben ik er wel achter dat de aard van het beestje niet verandert. De omstandigheden kunnen veranderen. Maar zelfs als daar alles koek en ei is, kan het toeslaan. Piekeren. Onzekerheid. Vanmorgen brachten we middelste weg. Ze vertrok op kamp. Vijf dagen maar liefst en verkleed als Keltische prinses. Omringd door jongens in Schotse rokken, Vikings met rode (opplak)baarden en bosnimfen is het feest al op het schoolplein begonnen. Middelste loopt dromerig te dromen. Als de groepsfoto wordt gemaakt, ontbreekt onze krullenbol om net op tijd afwezig lachend aan te schuiven voor die foto voor later. Wat is ze lief. Wat is ze mooi.
Lief en ik staan te co-ouderen op het schoolplein met moeder N, haar schoonmoeder, oudste, kleine man en de twee meiden uit het andere co-gezin, waarvan de jongste inmiddels bij onze jongste in groep drie zit. (World domination is het niet, maar we hebben toch ons best gedaan met 5 kinderen de school te bevolken.) Terwijl lief en N. goedaardig kibbelen over wie wat had moeten regelen voor kamp, zwijg ik en voel me zomaar ineens een stiefmoeder in het kwadraat. Het autootje in mijn hoofd rijdt langzaam de steile helling van de achtbaan op. En terwijl middelste haar hele aanhang een afscheidsknuffel komt geven, voel ik een kriebel in mijn buik. Als laatste houdt ze me vast en ik snuffel nog even aan haar krullen. Dan is ze met haar gedachten al en even later ook met haar lange benen bij de bus.
Ze schuift naast vriendin L. en dan gebeurt waar ik onbewust een beetje bang voor ben. Haar ogen zoeken haar vader. Ze zwaait en kust handjes. Haar vader ziet het eerst niet, maar dan breekt de zon op zijn gezicht door. Hij zwaait uitbundig. Ze zijn lief samen. Dan zoeken haar ogen haar moeder. Die is even druk met haar jongste en ik zie middelste bezorgd fronsen. Haar mond zie ik het woord mama vormen. Nog een keer. En dan kijken ze elkaar aan. Lachend en zwaaiend en kusjes blazend. Ik sta een stukje verder. Links, maar niet uit het zicht. Het autootje in mijn hoofd staat even stil bovenaan de helling. De ogen van middelste zoeken opnieuw haar vader en daarna haar moeder en daar ga ik… roetsj de helling af. Een vervelend gevoel in mijn buik. Ik zwaai uitbundig. Voor spek en bonen, fluistert hoofd gemeen. Hart weet beter.
Als de bus optrekt, zoek ik nog steeds haar blik en dan kijkt ze. Heel even. Ik zie de voorpret in haar ogen. Ik buitel door mijn looping en wens met mijn ogen dicht dat ze het onvergetelijk fijn gaat hebben en dat ik… Ik zucht en denk aan de aard en het beestje.
