Dat liefde en logica niet per se samengaan, bewijzen lief en ik dagelijks. Tenminste als de liefde een optelsom is van waarden die op elkaar lijken. Met de nadruk op het laatste. Volgens de man – waar ik op mijn vijftiende al stilletjes mijn hart aan verloor – bestaat er geen rustgevender genoegen dan wiskunde. Ingewikkeld, misschien. Maar als je de formules begrijpt valt elke som altijd op zijn plek. Geen verrassingen en vooral geen uitzonderingen. Táal daarentegen is meer uitzondering dan regel en hangt van ezelsbruggetjes aan elkaar, foetert mijn rekenliefhebber regelmatig.
Ik ben een taalliefhebber.
Wat zegt dat over ons? Dat híj houdt van feiten en dus de hele dag het nieuws volgt. Hij komt beslagen ten ijs in discussies (wild aantrekkelijk), verdiept zich in de context achter de koppen en is zelden te verrassen met een primeur (schat, dat heb ik vanmorgen al gelezen). Ik daarentegen verhoudt me tot nieuws als een struisvogel met haar kop in het zand (wat ze overigens alleen doen als ze op zoek zijn naar eten en niet omdat ze bang zijn, volgens mijn wiki-huisgenoot). Veel liever verdwaal ik in boeken met make believe verhalen om een tijdje op te lopen met make believe personages waar ik in bed dan over vertel aan mijn lief, die ondertussen met een schuin oog zijn nieuwsfeed in de gaten houdt.
Hij is een koukleum. Ik lig altijd met één voet buitenboord onder ons dekbed. Ik wil wandelen in Schotland, hij weet te vertellen dat het daar gemiddeld 250 dagen per jaar regent en dat er dan gemiddeld 10 millimeter valt. Waarop ik niet kan uitleggen waarom je millimeter met twee l’en schrijft en iets over leenwoorden mompel. Op vakantie is mijn lijstje met kleurrijke marktjes, verborgen baaitjes, kerkjes en restaurantjes langer dan dat we op onze bestemming zijn. Lief rijdt met plezier 1800 kilometer naar Portugal om daar gewoon te zíjn, als een mindvolle zenboeddhist voor zijn tent (zonder de prachtige omgeving te vangen in verkleinwoordjes).
Hij houdt van structuur. Ik improviseer. Hij komt op tijd waar ik denk een uur in een kwartier te kunnen stoppen. Wanneer hij sport, wil hij winnen. Ik heb al gewonnen áls ik sport. Op een zonnige zondag kan mijn lief gerust de gordijnen dichtdoen om ongestoord Ajax te zien spelen. Klimaatneutraal, waar ik onrustig de dagen probeer te plukken. Ik drink mijn koffie uit een halfvol glas. Hij neemt het zoals het komt.
Ook ons huis is een afspiegeling van onze karakters. Of eigenlijk van mijn karakter omdat hij er niet genoeg om geeft én genoeg om mij om het los te laten. Wel tekent hij kasten en tafels op maat (die mijn vader dan timmert) zodat er genoeg ruimte is voor alles wat ik verzamel: mooie boeken, kleine kunstwerkjes, mijn blote meisjes servies, schelpen en stenen van onze vakanties. De planten die ik bij voorkeur – en tot zijn afschuw – in oud servies of theekopjes zet, geeft hij bijnamen als Janis Joplin en Cousin It. De laatste voor een wel heel bijzonder (hangend) exemplaar (schat, red jij alle lelijke planten uit de winkel?)
Kortom, onze liefde is cijfers en letters bij elkaar opgeteld. Onmogelijk en toch. Twee uitkomsten die niets liever willen dan bij elkaar horen. Een rekenliefhebber en een taalliefhebber. De regel en de uitzondering.
Als stam plus T zijn we.
Niet alles is uit te leggen.
