Toen ik mijn lief weer ontmoette, was hij inmiddels vader van twee dochters. 2 en 5 jaar oud. Blonder dan blond en liever dan lief. En mijn lief was ook liever dan lief als hij over ze sprak. Terwijl wij de draad van onze vriendschap moeiteloos oppakten, begon hij tegelijkertijd aan een nieuwe fase in zijn leven. Als co-ouder. De helft van de week zijn rijkdom bij hem thuis, de andere helft van de week in zijn hart.
Als vanzelfsprekend spraken we elkaar weer dagelijks en zagen elkaar ook wanneer het maar kon. En dat was best vaak. Dus dat co-ouderschap vond ik zo gek nog niet. De halve week zorgen en de halve week gaan en staan waar je maar wilt. Ik moet er wel bij zeggen dat ik toen nog weinig kaas gegeten had van het ouderschap. Wel zag ik dat deze vader een hele leuke was. En toen we aan elkaar bekenden meer dan vriendschap te voelen, begon ik aan een nieuwe fase in mijn leven waar twee blonde meisjes deel van uitmaakten.
De eerste ontmoeting was spannend en wat was het fijn toen E. zonder argwaan bij me op schoot kroop en haar krullen tegen mijn neus kriebelden. Nog fijner was het dat ze bleef zitten, ook toen haar vader even wegliep om wat drinken te gaan halen. A. was al net zo lief. En van een vriendin van papa werd ik langzaam de vriendin van papa. Soms nog even wennen. Voor iedereen. Dachten we dat ik beter nog niet kon blijven slapen, vertelde A. dat ze het wel fijn vond als papa niet meer alleen in bed lag. Om een paar weken later te beseffen dat als ik bleef slapen, mama dan nooit meer zou kunnen blijven slapen. Zo deden we een stapje vooruit en af en toe weer een stapje achteruit. Het belang van de meisjes voorop, zij hadden hier immers niet voor gekozen.
Lattend met de liefde van mijn leven, leerde ik ze steeds beter kennen. Zijn twee liefdes van zijn leven. Het contrast met het leven dat ik gewend was, kon soms niet groter zijn. En wat verlangde ik soms op zondag naar de rust van mijn huisje in de jordaan. Maar wat was het tegelijkertijd heerlijk als ze bij me op schoot kropen, we liedjes zongen voor het slapen gaan of ze de winkeljuffrouw niet tegenspraken als ze naar mij refereerde als hun moeder. Samenwonen schoven we nog even voor ons uit. Maar ik – die altijd twijfelde over wel of niet moeder worden (later als ik groot was) – zag het een andere vorm krijgen. Dat had ik zomaar kado gekregen.
Er brak weer een nieuwe fase aan toen ik zwanger werd en we gingen samenwonen. Van de vriendin van papa werd ik stiefmoeder. Een woord dat ik het liefst vandaag nog zou afschaffen. Want wat moet je met een woord dat zoveel verwachtingen stelt en tegelijkertijd altijd het loodje legt tegen het mooiste woord ter wereld: moeder. Stiefmoeder is een label dat we gebruiken om een situatie uit te leggen, maar het zegt genoeg dat er geen liefdevolle verbastering te bedenken is. In mijn geval betekende het dat ik mee ging zorgen en opvoeden. Een moeder in theorie, denk ik wel eens nu ik erop terugkijk. Ik werd pas een moeder in de praktijk toen mijn kleine man werd geboren. En met zijn komst werd ook ons gezin geboren. Ons patchwork gezin. Mooi en met liefde samengebracht. Niet perfect, maar wel kleurrijk en warm.
En ‘stiefmoeder’ zijn, dat vind ik nog steeds een groot kado. Soms moeilijk, maar al lang vanzelfsprekend. Dankzij die twee. Blonder dan blond en liever dan lief.
