Ik tuur naar de zwart-wit foto zo het verleden in. Twee jonge vrouwen, dicht tegen elkaar aan, op het circuit in Zandvoort. De een bruin haar tot op haar schouders, de ander kort en donkerblond. De wereld aan hun hippe voeten. Vriendinnen zonder voorwaarden. De een verlangend naar liefde, groots en meeslepend. Onzeker, ondanks alle harten die ze sneller deed kloppen met haar prachtige lach. De ander verlangend volwassen te zijn en haar eigen pad te volgen. Onzeker, ondanks haar stijl en heldere verstand. In elkaar zagen ze alleen het beste. Ontmoet op het werk maar algauw beste vriendinnen omdat je iemand met wie je tranen kunt lachen maar beter kunt koesteren.
Mijn mama en Anneke. Tante Anna voor mij. Geen ‘echte’ tante, maar echter wordt het niet. De zwart-wit foto was ergens ook het begin van mijn verhaal. Omdat de achterneef van Anneke, mijn vader, de foto zag en hardop mijmerde over haar knappe vriendin. Met nu eenmaal een zwak voor de liefde koppelde ze mijn vader en moeder op het eerstvolgende feestje. Raak! Zelf verloor ze haar hart aan Jimmie, een knappe Indonesische bink met glanzende vetkuif. Met hem kreeg ze een dochter en drie zonen. Ze bleek een natuurtalent als moeder. Maar ook als je niet een van haar was, stonden haar hart en huis altijd open voor iedereen die wel wat liefde, aandacht en lekker eten kon gebruiken. Een zoete inval waar altijd wel reden was voor een feestje.
Mijn lieve tante Anna. Als ik mijn ogen sluit hoor ik haar aanstekelijk lach. Met gevoel voor humor en groot rechtvaardigheidsgevoel omarmde ze het leven zoals het kwam. Met al het moois en minder mooie. Groots en meeslepend liefhebben kon ze inmiddels als de beste en eenmaal in haar hart ging ze voor je door het vuur. Mijn moeder en zij bleven vriendinnen, in alle fasen van hun leven, uren aan de telefoon en als het nodig was bij elkaar op de stoep met verhalen en bakjes eten. Voor mij had ze door de jaren heen lieve kaartjes, wijsheden om te koesteren, kussen en complimenten. Op mijn trouwdag nam ze me apart en fluisterde in mijn oor: ‘Lieverd, soms dacht ik waarom is ze nog steeds alleen. Maar vandaag begrijp ik het, je nam met minder dan de ware liefde geen genoegen.’
Gisteren overleed ze. Met al haar kinderen, kleinkinderen en oom Jimmie om haar heen. Het was goed, vonden ze, ook al zou het vast moeilijk worden zonder haar. Ze was al veel eerder haar gedachten en herinneringen kwijtgeraakt. In de war met nog maar af en toe een glimp van haar prachtige lach. Mijn moeder had een dag eerder gedag gezegd. Ze had naast haar lieve vriendin gezeten. En met haar hand vast nog maar eens verteld dat je beste vriendinnen met wie je tranen kunt lachen maar beter kunt koesteren. Hoewel ze haar ogen al dicht had en geen woorden meer, kneep ze zachtjes in mijn moeders hand.
Dag lieve tante Anna, zet je de pannen met lekker eten op tafel daar boven?
Hier beneden heb je harten geraakt.
10 Reacties
Zo mooi, lief en oprecht geschreven en beschreven en zoals we Anneke allemaal kennen ❤️.
Indra
<3
Jeetje Jasperina wat mooi geschreven.
De lieve woorden en tranen in me ogen hebben het me 3 keer laten lezen.
Jasperina, in wat jij schrijft staan wij gelijk.
Beide een lieve moeder met aanstekelijke lach en altijd gezelligheid.
We zijn bofkonten met onze moeders <3
“Hoi, ik ben Anneke, ik kom hier werken en neem de plaats in van mijn zus Trees”
Het is eind jaren vijftig. Wij werken dan bij de Muzikale Meesterwerken Serie, in de P.Potterstraat…Wat verfrissend is haar entree…wat hebben we gelachen met elkaar..met Mary erbij was de vriendschap gesloten…later is Hennie aangesloten.
Niet vreemd dat later de zaak failliet is gegaan! Anneke had wel een paar uitdrukkingen aan de Nederlandse taal toegevoegd…zoals “Mien Hokkebil” dat was je als je niet iets goed begreep en een “piercing” laten zetten in je ponskaart!
Allemaal flauwekul ….maar wat hebben we gelachen. Later de verliefdheid, en Anneke was heel snel verliefd! Maar met Jimmie was het raak! Bijna 60 jaar getrouwd….en 4 lieve kinderen en kleinkinderen. We zullen haar missen nooit meer in discussie gaan!
Ik wens het gezin en verdere familie heel veel sterkte en liefde toe.
lieve groet van Yvon de Wit
Wat een mooie herinnering. En ik wist niet dat Mien Hokkebil van tante Anneke was, haha, ik gebruik het nog steeds. Voortaan denk ik aan haar als ik iemand zo noem 😉
Lieve Jasperina, allereerst gecondoleerd met dit enorme verlies. Gisteren belde je moeder mij en vertelde dat Anneke was overleden. Nu tijdens het lezen van je blog biggelen de tranen over mijn wangen, wat heb je Anneke prachtig herdacht. Liefs van mij en heel veel sterkte met het verlies.
Dankjewel lieve Miriam X
lieverd, wat een prachtige tekst en oh zo waar. Wat een lol hadden deze twee samen. Zo heerlijk gek en wat vond mijn mams het moeilijk toen je moeder ziek werd. ik herinner met de telefoon gesprekken nog goed en haar vol moed tot haar sprak en mijn mams er niet aan moest denken haar liefste vriendin te moeten missen. Nu is het andersom en heeft jouw moeder haar lieve vriendin moeten loslaten. Mijn moeder gaat een nieuw avontuur aan en wie weet komen ze elkaar weer tegen. Maar hoe dan ook deze vriendschap zal altijd doorblijven bestaan ook in onze harten.
Zo is het Claudia, in onze harten <3