Une belle histoire

1 en 1 opgeteld zijn wij en naast elkaar vormen ze de jaren van ons bootje. Weet je nog lief, dat moment op het IJ waar je me wees op de twee lijnen in de lucht . We reikten over de reling van de pont om te ontdekken waar ze samen zouden komen. Jouw hand op mijn rug. Zoveel dat we toen nog niet wisten.

De twee streepjes blauw op die zaterdagochtend. De zon scheen op het bed waar we zachtjes de minuten telden. Jouw hand in die van mij. Het zetje dat nodig was om het IJ over te steken. Waar we vorm gaven aan een nieuw gevonden leven.

Een huis. Een tuin. Een poes. En drie kinderen.
Domweg gelukkig in de vinex. Wie had dat nou gedacht.

Dagen werden weken werden maanden werden jaren. Die in retrospectief versneld lijken afgedraaid, als de korrelige filmpjes van mijn jeugd. Veel gelach, slingers en taart. Maar ook drukte, gedoe en haarscherpe herinneringen die we bewaren in onze zakken als gevonden steentjes en schelpen. Familie en vrienden aan de keukentafel die al jaren een beetje scheef staat. De moeilijke momenten ruimschoots verzacht door al het moois. De ontdekkingen die we deden en de keuzes die we maakten. Het was schipperen soms. Niet erg. Dat binnen de perken de mogelijkheden even onbeperkt zijn als daarbuiten, leerden we toen de wereld op pauze stond. Maar eigenlijk wisten we het al.

All you need is love, toch lief. En daar grossier jij in. Zorgzaam, zonder al teveel woorden, voor de mensen die een plek in jouw hart hebben. En elke toevallige voorbijganger die wel wat hulp kan gebruiken. Kun je daarom niet naar buiten zonder aanspraak te hebben, een oude dame naar het buurthuis te brengen of een tas met boodschappen naar de man die onder drie bruggen woont.

Ruzie maken we nog steeds, om dezelfde dingen. En de romantiek trekt nog altijd baantjes in dat zwembad in Griekenland. Jij werkt te hard. Ik ben te fel. En waar ik groots en meeslepend wijs jij me op ons dagelijks geluk. Daar aan de keukentafel waar je keet met iedereen die aanschuift en predikt over een betere wereld terwijl ik wegdroom in de hangmat in onze tuin. Als stam plus T zijn we. Piepkuikens volgens onze ouders waarvan de jouwe deze week 60 jaar getrouwd zijn. Dat gaan we niet meer redden lief. We zijn laatbloeiers met une belle histoire, het lied dat dit jaar klonk op onze trouwdag in een stad die feest vierde. En tussen de menigte ben jij nog altijd de leukste.