Vaag(ina)

Kleine man zingt graag. Zachtjes in zichzelf als hij met de auto’s aan het spelen is. Lekker luid als hij achterop de fiets zit of samen met wie dan ook maar bereid is een deuntje mee te zingen. Favoriet is een vies liedje over een piespot dat hij van zijn opa heeft geleerd, maar ook van het molletje onder de grond en Annie MG Schmidt’s mijn opa (wat vervolgens de hele dag in mijn hoofd blijft hangen).

Sinds kort heeft hij een nieuw liedje, zelfbedacht en erg melodieus. Zo op het eerste gehoor dan. Hij zingt het meestal als hij in zijn sas is, lees met twee auto’s tegen elkaar aanbotst, ergens vanaf of op mag springen of een dvd-hoesje uit elkaar peutert. Het klinkt als ‘laaaa la la’. Tot hij dit weekend naast me op de bank kroop en het ‘laaaa la la’ op het tweede gehoor  dus ‘ vaaaaaa gi na’ bleek te zijn. Omdat ik manlief meer vertrouw dan mijn gehoor, vertelde ik hem over deze lofzang. ” Sinds gisteren al”, zuchtte M., maarja ga het maar eens verbieden. Inderdaad. Ga het maar eens verbieden. En intussen zingt de kleine man vrolijk door. Op de schommel in de speeltuin, bij de kaasboer als hij een stukje kaas krijgt en vlak voor het slapen gaan. ‘Vaaaa gi na’. Het zal wel overgaan. Of wennen.