Wat anders is, wordt gewoon. Toch?

Het wende en meer dan dat. Zijn gezin werd mijn gezin met kleine man als hekkensluiter. Samengesteld met bijbehorend gedoe en geregel. Soms stom. Veel vaker leuk. Wat anders was, werd gewoon. De twee huizen. De twee stijlen. Het ge-heen en het ge-weer. Met het vliegen van de dagen leek er soms weinig tijd te zitten tussen het gedag kussen van de meiden en het hee-daar-zijn-jullie-weer. “Ben je je hockey-sokken niet vergeten? En hadden jullie het fijn bij mama?” 

Sinds deze zomer is het 7 om 7. Een hele week samen met de meiden. Dat betekent minder stress bij oudste die het wisselen op de woensdagochtend voor school zo onrustig vond. Dat betekent voor het eerst een heel weekend samen. Dat betekent voor het eerst de woensdag, de donderdag en de vrijdag. De eerste tijd haalde ik de dagen van de week door elkaar, waaruit maar weer blijkt wat een gewoontedieren we, of in ieder geval ik, zijn. Dan twijfelde ik welke dag het was als we met zijn allen aan tafel zaten en de week al halverwege was. Gewoonte gebroken. 

De meiden vinden het fijn. Oudste meteen. Middelste inmiddels, maar die had tijd nodig om te wennen. Als ze bij ons was, miste ze mama. Als ze bij mama was, miste ze ons. Al met al teveel verandering. Een nieuwe school, elke dag huiswerk en de bijbehorende vermoeidheid. Haar tranen lagen op de oppervlakte. Zelfs poes mocht liever niet naar buiten als ze thuis was, want anders moest ze die ook weer missen. Bij het afscheid nemen, was haar knuffel net iets steviger en langer. Inmiddels gaat het beter en sturen we wat vaker tussendoor berichtjes aan elkaar. Als ik ernaar vraag, is ze allang gewend. Lief ook, zegt hij. Hoewel hij nog nooit zo snel in zijn auto is gesprongen als er iets bij ons is blijven liggen. Terwijl hij al bij de deur staat, roep ik hem na dat het theorieboek voor Frans geen haast heeft. Maar hij is al weg.

En ik? Omdat niemand het me vroeg, stond ik er pas deze week bij stil. Toen ik mezelf zachtop de vraag stelde. Een antwoord had ik niet meteen, terwijl ik nadacht over ons leven sinds de zomer. Er was veel nieuw en anders. Maar dat is weinig verrassend met drie kinderen die op zevenmijlslaarzen door het leven hollen. Middelste op de middelbare. Oudste weer ouder en zelfstandiger. En kleine man groter dan ik af en toe wil toegeven. Maar dat was het niet. Ik moest toegeven aan mezelf dat ik nog niet gewend ben. Hoewel ik geniet van de volle week die we nu samen hebben, vind ik de week zonder wel lang. Er is meer contrast. En hoewel ik niet meer, zoals vroeger, moeite heb met schakelen, voelt het toch soms alsof ik in twee gezinnen woon met ieder een eigen ritme. Meer dan hiervoor.

Het zal wennen. Wat anders is, wordt gewoon. Maar nu knispert en schuurt het nog een beetje. Zoekend naar een nieuwe vorm. Nieuwe gewoontes. Met en zonder. Maar in mijn hoofd en in mijn hart. Altijd.