Je hart volgen. Ik lees het. Ik hoor het. Soms zeg ik het. Hardop tegen iemand anders. Of zachtjes tegen mezelf. In het laatste geval eindigt de zin zelden met een punt en meestal met een vraagteken. Mijn hart is namelijk niet zo uitgesproken. Of beter, bescheiden. Het luistert liever eerst naar het hoofd dat graag op de praatstoel zit. Het hart klopt liefdevol en geeft hoofd alle ruimte die het nodig heeft. “Maar wat vind jij dan?”, vraag ik haar. Hart bloost, ze staat niet graag in de belangstelling. En als ze dan uiteindelijk heel zacht heeft gesproken, is het even stil…
schrijven
Na een minuut komt de eerste maar al om de hoek zeilen. Dat ik daar toch niet mijn werk van kan maken. Dat ik daar te weinig tijd voor heb. Dat ik het niet zo goed kan. Dat anderen zoveel beter zijn. Dat…
schrijven
Deze keer laat hart zich niet ondersneeuwen. Ze maakt een sprongetje. Hoofd lacht en geeft toe.
schrijven, in welke vorm dan ook
PUNT
4 Reacties
Misschien moet iedereen een beetje meer zijn hart volgen… Hoe zou de wereld er dan uit zien?
T.
Een vrolijke chaos? 🙂
een beetje mooier….
…maar alleen als ook de zon schijnt 🙂
Volgens mij moeten we ook dromen… Als ik toch ooit, ik zou zo graag… Later als ik groot ben… Dan heb je iets om naar toe te leven. Als je alles hebt bereikt wat je wil, wat moet je dan? Maar we moeten wel blijven luisteren naar dat hart! Oh en schrijven kan je (luister ook af en toe naar je vriendin!)!
Vriendin W.