‘Oh, help me herinneren dat ik zo even een wc-rol naast de paas-ontbijtdoos zet, zodat ik die morgen niet vergeet.’
Lief kijkt me aan, zijn linker wenkbrauw heeft hij hoog opgetrokken zoals de moeder van mijn beste vriendin vroeger deed wanneer ze het hare dacht over haar puberdochter.
‘Heb je de brief dan niet gelezen? Elk kind moet vanaf woensdag zijn eigen wc-rol mee, nieuwe richtlijnen van het RIVM.’
Naast zijn wenkbrauw trekt nu ook zijn linker mondhoek verdacht omhoog.
Het kwartje valt. Onder het mom dat ik vreselijk nodig moet, open ik in de veilige beslotenheid van de wc de app die ons op de hoogte houdt van onze bloedjes van kinderen en hun dagelijks schoolwelzijn. ‘Hier’, echo ik tegen de badkamertegels, terwijl ik de officieel uitziende brief open: ‘WC-rolbeleid, volgens het ministerie van sanitaire zaken…’
Ik trek door. Mijn kritische geest down the toilet. Ach, mensen lezen nu eenmaal niet, schaar ik mijn naïeve plichtsgetrouwheid onder een universele karakterfout. Met mij krijg je corona er wel onder. Ik blijf nog wat langer zitten. Geen zin in lief.
In mijn vriendinnen-appgroep tik ik of ze de WC-rolplicht al hebben meegekregen.
Vriendin T. tikt meteen terug: ‘Eéééhééén april’.
Ik voel de kikker op mijn wc-bril.
