Zo blij dat jij er bent

Terwijl de kinderen op zevenmijlslaarzen door het leven hollen, worden onze ouders oud. Van vaders en moeders naar opa’s en oma’s die – toen de kinderen nog klein waren – hun magische sterrenstof over ons huishouden strooiden en met liefde en praktische zorg de radartjes van ons dagelijks leven lieten draaien. Waar in hun leven en hart altijd ruimte leek. Alsof ze voor ons op de wereld waren gezet. Vanzelfsprekende liefde die in al je poriën gaat zitten en een klinkklaar deuntje zingt in je hart: zo blij dat jij er bent. Een melodie die bij je blijft en overstemt als iemand je iets anders probeert te vertellen. Je wenst het iedere pasgeborene, de kusjes op hun zachte huid, blikken die overstromen en armen die vasthouden.

Mijn schoonvader is vandaag 83. Opa tosti. Hij hoeft ze niet meer elke maandag te maken. De tussendemiddag is allang ingeruild voor uni en roosters. Maar als hij weet dat zijn kleinkinderen komen, haalt hij voor de zekerheid een heel wit en de lekkerste salami. Hij ziet ze minder vaak maar begrijpt hoe dat gaat, op zevenmijlslaarzen. Over de liefde zegt het niets. Die is zacht en zonder oordeel, net als hij. Ik heb hem nog nooit boos gezien. Wel verdrietig, maar dat houdt hij het liefst voor ons verborgen. Als het aan hem ligt houdt hij onze hoofden onkruidvrij, zoals vroeger de tegels van onze tuin. In zijn leven staan anderen op de eerste plek en daar is het dringen geblazen.

Zou het zijn omdat we hem zo graag zien lachen. Met volle teugen zien genieten van lekker eten (hij lust alles!), goed gezelschap, potjes klaverjassen (hij wint altijd!) en ertussenuit voor weekendjes weg of om te vissen. Net als hij voor ons, willen wij voor hem. Zijn passen zijn allang niet meer zo groot als vroeger. Zijn armen hoeven geen kleintjes meer te tillen en zijn benen niet meer achter eerste stapjes aan te hollen. Hij heeft alle rondes gedaan. Zijn zevenmijlslaarzen heeft hij ingeruild voor een degelijk paar. Hij mag zitten nu. En gaat dat natuurlijk niet doen.

Onze ouders worden oud.
En wij hopen.